Bonaire part 8 - De dramaqueen

De derde week op dit heerlijke eiland zit er zo een beetje op en ik moet zeggen dat ik er steeds beter ga aarden. Zo heb ik op het strijken en bloggen na mijn tweede zondag hier helemaal niets nuttigs gedaan. Gewoon omdat het kan. Netflixen, boekje lezen op de porch, plonzen in het zwembad en boekje lezen aan het zwembad zijn wel zo een beetje de belangrijkste zaken die deze dag zorgen voor een bij vlagen licht verhoogde hartslag. Ook heb ik deze zondag vermoedelijk wel een bescheiden hoeveelheid Amstel Bright genuttigd met mijn nieuwste vrienden aan de Djambar. Dat ik dat niet meer zeker weet ligt niet aan de hoeveelheid genuttigd bier, maar meer aan het feit dat ik niet iedere dag aan de bar hang.

De derde werkweek leek minder geslaagd te beginnen. Maandagochtend was ik lichamelijk (ongeveer ter hoogte van mijn navel) niet helemaal in topvorm, de verdere de details laat ik graag aan jullie levendige fantasie over, maar afwisselend zweten en het koud hebben deed me het ergste vrezen. Het bleek uiteindelijk mee te vallen en mijn ijzeren gestel herstelde zich wonderbaarlijk snel, waardoor ik in de loop van de middag al weer aan de koffie durfde.

De rest van de werkweek verliep als een werkweek, met uitzondering van de donderdag. Thuis in Den Haag heeft Kooks afgelopen donderdag zijn intrede gedaan. Kooks is ons nieuwe katertje, nu een week of 10 oud en vernoemd naar de gelijknamige song uit 1971 van de legendarische David Bowie. Ik word door het thuisfront overstelpt met foto’s en filmpjes van het schattige beestje. Heel leuk om te zien, maar ook heel jammer dat ik er niet live bij ben. Bijna iedereen is blij met Kooks, behalve onze oude kater Sippie. Die vindt er nog weinig aan en we hopen maar dat dat tijdelijk is. Er is nog weinig sprake van vriendschap tussen de beestjes na 4 dagen. We zullen zien hoe dat verder verloopt.

Verder is de donderdagavond noemenswaardig: bijna heel Djambo zat aan een gezamenlijke maaltijd in de Djambar. Thuisbezord.bq kwam keurig op tijd met een partijtje doner en falafel wraps en pita’s, die aan een grote tafel uitstekend bleken te smaken. Het werd een heel gezellige avond. We hebben met een man/vrouw of 15 leuk gekletst, veel gelachen, goed gegeten en lekker gedronken. De bar was al lang dicht (die sluit om 20:00 uur) toen wij uiteindelijk afscheid namen en onze appartementen opzochten.

Vrijdag half 5 begon het weekend. Snel de was gedaan en iets na 5 uur lag ik dus in het zwembad af te koelen. Ik was niet de enige en zo ontstond er weer een heel gezellig gesprek met een man/vrouw of zes. Pooltalk ten top. Wel grappig om je te realiseren dat je lekker zittend en dobberend in het zwembad aan de praat raakt. Baantjes zwemmen doe ik ook, maar altijd maar heel even. Dobberen is leuker.
Na de pooltalk tijd voor bartalk en daarna was het tijd om een hapje te gaan eten. Ik had nieuwste vriend Stan gestrikt voor wat gezelschap en dat was (niet heel verrassend) een goede keus. We hebben lekker gegeten en lekker geklets over van alles: koetjes, kalfjes en serieuzere dingen.

Zaterdag geen boodschappen, want ik wil de koelkast zo min mogelijk gevuld hebben (zie verderop). Tijd genoeg dus. Na wat livebeelden van het thuisfront te hebben gezien en gehoord ga ik op pad naar de zoutpier. Er ligt geen schip aangemeerd, dus dan is het daar mooi snorkelen, zo zegt men. Dat klopt inderdaad. Ik stap het water in met mijn uberhippe snorkelmasker en zo een beetje het eerste wat ik zie is een flinke schildpad. Het beestje is ongeveer 40 of 50 centimeter in doorsnee en zwemt vlak voor me. Ik kan een minuut of twee met 'm meezwemmen en 'm bijna aanraken. Zo gaaf, zo mooi! Nu had ik wel een onderwatercameraatje gewild. Verder heel veel vissen in allerlei kleuren en maten. Op de betonnen pilaren van de zoutpier is ook van alles te zien en te vinden. Kortom: ik kijk mijn ogen uit. Na de snorkeltocht rij ik naar Coco Beach. Da's wel zo een beetje dé strandtent van het eiland. Ik was er nog niet eerder geweest (druk druk druk), maar het is inderdaad een heerlijke plek. Ik plof op een bedje naast Stan, die daar ook blijkt te liggen met een boek en een fles zonnebrand. De rest van de middag breng ik daar door, beetje lezen, beetje snorkelen, broodje eten, praatje maken, dat soort dingen. Niet verkeerd dus. Terug bij Djambo vertrokken dan Martin en zijn "mevrouw de fotograaf" naar Nederland. Met hen had ik heel leuk contact (vind ik zelf in ieder geval). Van al mijn nieuwe vrienden zijn zij en Stan toch wel mijn favorieten. Martin heeft ook vandaag in zijn laatste ultieme poging weer geen schildpadden gezien. Hij had iedere keer pech. Iedere dag was er wel iemand die ergens een mooie schildpad had gezien, behalve Martin.

Aan het begin van de avond moet ik de sleutel van mijn nieuwe onderkomen ophalen: Pleinchi Blanku. Hemelsbreed misschien 200 meter van Djambo. Het is een prima onderkomen, een echt huisje. Woon/eetkamer, slaapkamer, open keuken met een megagrote Amerikaanse koelkast en een gezamenlijke binnenplaats met minipool. In de vriezer kun je zo ongeveer verstoppertje spelen. Morgen ga ik dus verhuizen. Terug bij Djambo is het tijd voor mijn allerlaatste Amstel Bright aan de bar. Toch wel een raar idee, ik heb hier drie heerlijke weken gehad en op een mooie manier kennisgemaakt met het eiland en de gastvrijheid van de mensen. Op mijn nieuwe stekje zal dat ook wel goed komen, maar het is toch ook wel een beetje spannend. Een gevoel van weemoed maakte zich van mij meester (schreef hij dramatisch...). Stan strik mij vervolgens voor een hapje eten bij de Brewery, waar we logischerwijs ook wat lekkere biertjes nuttigen.

De verhuizing heb ik zondagochtend vroeg in gang gezet. Kan maar klaar zijn, voor je het weet is het te warm om te bewegen, laat staan dat je dan ook nog moet sjouwen. Het is nu tegen het middaguur en alles is ingeruimd en ik zit te bloggen. Zo boodschappen doen en dan maar weer ergens aan de bruine teint gaan werken. Binnen is het hier overigens goed uit te houden. In de woonkamer is geen airco, maar zowel aan de voorkant als aan de achterkant heb ik deuren zonder glas, dus het waait heerlijk door. Op de binnenplaats kwam ik net een collega van de ICT-afdeling tegen (er zijn hier 4 appartementen, waarvan er nog twee door een collega bezet zijn) en we hebben wat staan kletsen. Hij zit hier prima, zegt ie, dus met mij zal het ook wel goed komen.

En dan over de titel van deze blog: de dramaqueen. Een aantal van de collega’s hier leest mijn blog ook. Ze zeggen dat ze het leuk vinden, maar ik verdenk ze er ook van dat ze graag zeker willen weten dat ik geen dingen schrijf die ze liever niet terug willen lezen. Zo is de opmerking “niet voor in je blog” al gevallen op de werkvloer. Er wordt hier veel Nederlands gesproken, maar veel van de gesprekken op de werkvloer gaan ook in rap Papiaments (of beide door elkaar). Tot mijn eigen verbazing kan ik dat bij vlagen heel goed volgen. Niet dat ik het gesprek letterlijk kan volgen, maar wel de strekking. In die gesprekken komen met grote regelmaat woorden voorbij die Nederlands, Spaans of Frans zijn en die ik ken. De gesprekken zijn ook heel vaak vrolijk. Er wordt veel en hartelijk bij gelachen, zeker als het over eten gaat (heel vaak!). Het wordt interessanter als het niet over eten gaat. Ook dan wordt er veel gelachen, maar soms is er ook veel verontwaardiging. Deze week richtte die verontwaardiging zich vooral op twee mensen. We noemen ze de dramaqueen en de man die foekoe is (geen idee hoe je dat schrijft, maar hij is bezeten van de boze geest). Beide personen heb ik nog niet ontmoet, maar ik kan niet wachten tot het zover is. Dit duo houdt de gemoederen behoorlijk bezig deze week. Alleen al het feit dat de blog de titel dramaqueen heeft meegekregen, zorgt vermoedelijk al voor een verhoogde hartslag bij enkele collega’s. “Hij zal toch niet echt schrijven over….”. Nee, natuurlijk niet, maar er een beetje mee dreigen is wel leuk toch?

En toch weer het MT-verslag gehaald. Gaat nog een sport worden...

Volgende keer weer meer foto's (denk ik), het is er deze week niet zo van gekomen.

Bon siman!