Bonaire part 29 - Verwennerij

Zondagmiddag is het weer kiteweer. Ik word verwend met een lekker zonnetje, al is de wind niet geweldig. Inmiddels snap ik dan dat ik een flinke kite krijg, zodat de wind mijn logge lijf uit het water kan sleuren. Een 12, wat dan weer staat voor een kite van 12 vierkante meter. Het gaat steeds beter, al heb ik nog duidelijk een voorkeursrichting. Naar rechts met de wind in mijn rug gaat inmiddels soepel. Ik kom vrij makkelijk uit het water en ben met regelmaat in staat om flinke stukken te kiten. Af en toe heb ik de kite zelfs zo goed onder controle (denk ik), dat ik voorzichtig wat ga experimenteren. Meestal duurt dat maar even... Naar links is nog wel een dingetje. Om de één of andere reden vind ik het veel moeilijker om die kant op ook alles goed te doen. Maar naarmate de middag vordert, maak ik ook vorderingen op links en uiteindelijk maak ik ook naar links een paar mooie tochtjes op het water. Volgende week voor de laatste keer kiten hier op het eiland. Zin in!

Als ik maandag aankom op het werk, moet ik tussen een vrachtwagen en een heleboel dozen door naar binnen. De kerstpakketten zijn gearriveerd! Niet veel later word ik ook verwend met een kerstpakket, dat had ik niet verwacht. Het lijkt op het eerste gezicht een kerstpakket zonder thema, maar na enig nadenken kom ik tot de conclusie dat het thema er wel degelijk is: 'lekker ongezond'. wijn, likeur, drie verschillende biertjes, snoep, chips, pinda's en sap. Als je al die drank soldaat hebt gemaakt kun je een hippe sleutelhanger gebruiken om je telefoon terug te vinden, of je telefoon gebruiken om je sleutels terug te vinden. Als je dan laveloos bij je huisdeur staat te zoeken naar het sleutelgat, kun je daar nog een uberhippe led-zaklamp voor gebruiken. Tot slot bevat het pakket nog twee giftcards met een mooi bedrag. Die kun je bij verschillende winkels inleveren. Je kunt er bijvoorbeeld allemaal gezonde spullen voor kopen bij de supermarkt. Ik heb daar ook even aan gedacht, maar toch besloten mezelf te verwennen met mooie nieuwe teenslippers.

Dinsdag gebeurt er niet zoveel. Ik ga maar weer eens naar de kapper en laat me onder handen nemen door Anke's Scissors. 's Avond heb ik weinig zin om thuis te zitten, dus ik ga op pad met mijn camera. De meeste mensen hier houden wel van een beetje kerstversiering, dus ik ga kiekjes maken van de mooiste kunstwerken. Wat opvalt: hoe meer kleur hoe beter, en knipperende lichtjes zijn ook favoriet. De meeste rotondes zijn voorzien van een mooi verlicht kunstwerk.

Sommige bewoners gaan ook helemaal los en veranderen hun huis in een zee van kleurrijk knipperend licht. Lijkt me dat je knettergek wordt als je daar binnen zit, maar ieder zijn ding. Absoluut hoogtepunt is echter de versiering van Don Andres.

Dat is de lokale zeecontainerboer, die met grote regelmaat containers van en naar Curaçao verscheept vanaf de pier. Bij de loods aan de Kaya Industria heeft vriend Don flink uitgepakt. Ik blijk daar ook niet de enige te zijn die komt kijken. Behoorlijk wat mensen komen net als ik om foto's te nemen, maar ook de toevallige passant neemt de tijd. Dat gaat heel gemoedelijk: je stopt gewoon midden op de af en toe best drukke doorgaande weg en gaat op je gemakje even kijken. Niemand die het erg vind, ze wachten rustig tot je uitgekeken bent. Ook de Kaya Grandi is opgeleukt. Het ziet er heel gezellig uit, op één gebouwtje na: het kantoor van de RCN staat er saai en kleurloos bij. Dat is overigens een behoorlijk contrast met hoe het er binnen uit ziet.

Woensdag heb ik mijn eerste videoconference met collega's in Nederland. Ik schuif bij de OCW-unit aan voor overleg met DUO in Den Haag. We maken afspraken over veilige overdracht van betaalbestanden en gaan dat morgen testen. Verder zit ik woensdagochtend samen met Dwight en twee andere collega's in een overleg met Exact, om te horen wat zij kunnen bieden bij het beter inrichten van het proces rondom de stamgegevens van crediteuren. Hun oplossing lijkt vooral veelomvattend en veel groter dan onze wens op korte termijn, maar voor de lange termijn ziet iedereen wel interessante aanknopingspunten. Ik zal dat alleen niet meer mee gaan maken.

Donderdag lost Nolly, het diensthoofd van de OCW-unit, zijn belofte in: als ik langs kom om ze te helpen bij hun test van het DUO-betaalbestand, heeft hij voor gebak gezorgd en word ik verwend met een lekker stuk cheesecake. De test verloopt prima en vol vertrouwen neem ik afscheid van hem en wat collega's.

Vrijdag volgt het hoogtepunt van de verwennerij van deze week: ik wordt door de afdeling financiën getrakteerd op een afscheidslunch. Niet zomaar effe een broodje op de hoek, maar een heerlijke lunch bij It Rains Fishes. Daar heb ik met Miek en Terra eens gegeten en dat is toen heel goed bevallen. De hele afdeling is compleet als we rond een uur of één aanschuiven.

Ik word verwend met mooie dankwoorden en een leuk cadeautje. Als ik zelf ook wat zeg om hen op mijn beurt te bedanken voor de mooie tijd, merk ik dat ze me heel na aan het hart liggen en dat ik ze zeker ga missen. Ook ik had een klein cadeautje voor ze gekocht, waarvan ik hoop dat het een mooi plekje op de afdeling krijgt. Vooral om niet vergeten te worden als ik eenmaal weg ben, maar ook omdat het een uitspraak is die diverse collega's meerdere malen hebben geroepen op belangrijke momenten op het werk: de momenten dat je lol hebt met elkaar.

Na een heerlijke lunch (ik had de catch of the day: red snapper) was het weer tijd om verder aan het werk te gaan. Het zal niet mijn meest productieve middag geweest zijn, want ik bevond mij in wat ze hier op de afdeling 'stage 7' noemen: een flinke afterlunch dip. Na het werk pik ik nog een uurtje strand mee, voordat ik mijn eten opwarm in de magnetron. De plannen voor de vrijdagavond zijn rustig, want de één na de ander haakt af voor een bezoek aan Coco. De meesten hebben zaterdag duikexamen, dus willen een beetje fit zijn. Logisch en verstandig. Geen probleem, ik vermaak me wel met een boek en een beetje Netflixen. Tegen half tien appt Joyce me echter. Haar kerstdiner is afgelopen en ze beveelt me haast van de bank af te komen, want mijn laatste vrijdagavond hier op het eiland moet in Coco doorgebracht worden. Ik laat me heel makkelijk overhalen en we beloven elkaar plechtig niet in Havanna te eindigen. Ik wil fit zijn voor het kiten zaterdag, Joyce heeft zelf ook plannen. Alles lukt dan die avond: het is een paar uurtjes gezellig op het strand bij Coco en we belanden niet bij Havanna. Iets na middernacht lig ik in bed.

Dan is het al weer zaterdag, dus tijd voor de wekelijkse boodschappen en het laatste bezoek aan de wasserij. Als dat achter de rug is, wordt het zo langzaam aan weer tijd om te kiten. Het waait flink vandaag en het is stralend weer, dus het belooft een mooi kitemiddagje te worden. Vandaag heb ik weer les van Stan, Astrid geeft les aan iemand anders. Vlak voordat ik het water op ga, arriveren Joyce en Sicco met twee fotocamera's. Het leek me leuk om wat actiefoto's van mezelf op/onder een kite te hebben. Zij komen die wens in vervulling laten gaan, hoe leuk is dat! Stan werkt lekker mee en neemt me af en toe weer op sleeptouw met de boot, zodat ik niet al te ver van de camera's afdrijf. De resultaten heb ik nog niet gezien, die komen volgende week. Dat kiten met die harde wind viel in het begin nog best tegen. Met een kleinere kite dan ik tot nu toe had gehad, moest ik weer aardig wennen. Zo een kleine kite reageert veel sneller, met als gevolg dat ik in het begin de kite steeds of recht boven me, of in het water had liggen. Beide opties zijn niet handig als je vooruit wilt. Na een klein uurtje ging het steeds beter, zodat ik uiteindelijk weer met enige regelmaat heerlijke stukken over het water scheerde. Ik voelde me dan als een jonge god de golven doorklieven, maar twijfel er niet aan dat het voor de toeschouwers een stuk minder aantrekkelijk was. Hoe dan ook, ik heb me deze middag weer prima vermaakt op het water. Lijkt me iets wat ik in NL zeker weer ga oppakken. Wel in het voorjaar, want van Miek begrijp ik dat het op dat moment sneeuwt en hagelt. Eenmaal thuis na het kiten krijg ik een verontrustend appje: iedereen is bij Windsock. Da's niet zo mooi, want ik ben daar niet. Als ik het zout van me afgespoeld heb, race ik naar Windsock en daar is inderdaad iedereen aanwezig. Harold, Inge, Dwight en Mariëlle vieren het behalen van hun Padi duikbrevet, Joyce en Sicco zijn ook aangeschoven. We eten wat en we drinken wat, en we kletsen en lachen vooral ook wat. Laat wordt het niet, want de duikers zaten er al vanaf een uur of drie, dus rond half negen ben ik weer thuis. Ik schrijf nog wat voor mijn blog, ik Netflix nog wat en ga naar bed.

Voor mijn laatste zondag op Bonaire staat er van alles op het programma, maar dat komt volgende week.

Bon siman!