Bonaire part 28 - nerovetsrethcA

Zo langzaam aan kom ik op het punt dat ik hier op het eiland dingen ga doen voor de laatste keer. Zo heb ik tot mijn grote genoegen onlangs voor de laatste keer gestreken. Toch zijn er ook nog steeds dingen die ik voor de eerste keer doe. Deze week heb ik voor het eerst zonder airco geslapen, omdat ik nogal aan het hoesten ben, vooral in ruimtes waar de airco aan staat. Het slapen zonder airco is me prima bevallen en hij is niet meer aangegaan. Enige nadeel was dat het van de week 's nachts een keer zo hard regende, dat de regen door het open raam mijn bed (en dus ook mij) bereikte. Oh ja, deze week ook de eerste regenboog hier op het eiland gezien. Da's overigens niet iets bijzonders, ligt meer aan mij.

Zondag ben ik vroeg wakker. Da's niet vreemd, want ik was ook vroeg gaan slapen. Topfit ben ik nog niet, maar ik acht mezelf wel in staat om te gaan kiten. Lekker op het gemak ontbijt ik en rommel ik wat aan totdat het tijd is om te vertrekken. De lucht is grijs, hier en daar zelfs donkergrijs, maar het is nog droog. Onderweg moet ik bijna slalommen tussen de golfkarretjes met toeristen. Er ligt een enorm cruiseschip aan de kade en blijkbaar heeft de golfkarretjesverhuurder goede zaken gedaan en iedereen richting het zuiden gestuurd. Bij White Slave wil je dan ook liever niet zijn. Normaal gesproken kun je hier mooie plaatjes schieten van de witte slavenhuisjes. Nu staan tussen de slavenhuisjes een flink aantal golfkarretjes en een stuk of vier bussen geparkeerd. Uiteraard lopen er ook hordes toeristen rond. Echt fotogeniek is het alleen niet meer. Het is daar nogal klein en met al die bussen en mensen is het onmogelijk om een foto te maken van een huisje zonder dat er ook een bus of golfkar op staat. Eenmaal op Atlantis Beach kletsen we eerst wat bij. Ik hoor dan dat de lessen van de middag ervoor waren gecancelled vanwege het slechte weer (het regent al dagen meer dan ik gewend ben). Dan word ik aan het werk gezet: ga je kite maar oppompen. Dat kunstje ken ik inmiddels en daar draai ik mijn hand niet meer voor om. Tegen de tijd dat ik klaar ben gaat het regenen en is de lucht bijna zwart. Iedereen zoekt dekking in de gele bus. Daar worden sterke verhalen over slecht weer uitgewisseld, krijgen we wat theorie over wind en regen voorgeschoteld en wordt de buienradar met een schuin oog in de gaten gehouden. Na een klein half uurtje is het voldoende opgeklaard en gaan we weer naar buiten. Het slechte nieuws is dan dat ik vanwege de gewijzigde weersomstandigheden met een andere kite aan de gang moet. Dus: de opgepompte kite leeg laten lopen, de nieuwe kite oppompen. Vooruit dan maar. We gaan het water in, maar kiten blijkt vandaag lastig. De wind wil niet echt wat ik wil: lekker constant waaien. Bij vlagen valt de wind weg en een enkele keer valt de kite gewoon recht naar beneden als het ineens even windstil is. Het is best lastig zo. Tussen die momenten door doe ik verwoede pogingen om als een jonge god over het water te scheren, maar echt lukken wil het niet met deze wind (en mijn beroerde techniek). Inmiddels wordt het ook weer donkerder aan de hemel en gaan we per boot weer terug naar "het beginpunt". Stan stelt voor om op het water nog even af te wachten hoe het met het weer verder gaat. Dat is prima, die bus ken ik nu wel. Hij geeft een cursusje "self-rescue". Daar had ik toevallig van de week wat over gelezen, dus dat vond ik wel interessant. Komt er op neer dat je in geval van nood van je kite een soort boot kunt maken en daarmee terug naar de kust kunt zeilen. Leuk om te zien en om een keer te oefenen. Gevolg van die oefening is wel dat je daarna aan land je kite weer moet fatsoeneren, vooral de bar met stuurlijnen.

Als dat eenmaal gedaan is, gaan we nog een poging doen om te kiten. Niet heel verrassend: ik moet weer met een andere kite in de weer. Dit keer pompt Stan 'm op, want hij vind het bijna zielig voor me. Eenmaal gereed is het behoorlijk leeg op zee en ook Stan heeft zo zijn twijfels. Hij gaat even proefzeilen. Dat wordt geen succes en er gaat van alles mis. Korte versie: het was geen kiteweer meer. We houden het dus voor gezien en gaan volgende week verder. Ik drink nog wat en raak aan de praat met wat lotgenoten die rondlopen in een zelfde T-shirt als ik: mijn UV-shirt van Djambo Bonaire. Tegen half twee ga ik weer richting Pleinchi Blanku. Niet lang nadat ik wat heb gegeten en heb gedoucht, arriveren Dwight en Mariëlle met een flinke berg gemarineerde etenswaren. Harold is er al (die woont tenslotte aan de andere kant van het zwembad) en we toveren de binnentuin om in een binnentuin met muziek en barbecue. Ook zo iets wat ik voor het eerst ga doen. Ik heb hier nog niet eerder gebarbecued in mijn eigen binnentuin. Wat later arriveert Inge ook en Dwight gaat aanstalten maken om de barbecue aan te steken. Ik bemoei me niet met de barbecue, want ik heb er net zoveel verstand van als van auto's: nul. Onder het genot van een stokbroodje met een smeerseltje en een drankje zitten we lekker aan het zwembad. Als Joyce later ook nog arriveert zijn we compleet en kan het bacchanaal beginnen. Dwight blijkt prima overweg te kunnen met de barbecue en heeft zelfs tijd over om tussendoor ook nog voor de muziek te zorgen. Het blijft droog en lekker weer, dus ook dat draagt bij tot een leuke middag en avond. Als het overschot aan vlees in de koelkast is beland, gaan we zonder vlees verder. Als dan de drank uiteindelijk ook op raakt, is het ook wel mooi geweest en breken we op. Lekker op tijd, zodat we maandag fit weer kunnen werken.

Dat lukt mij niet helemaal, want ik slaap beroerd en word keer op keer wakker van van alles: hoestbuien, regen (zie hierboven), muggen, plasje doen, dorst en meer muggen en meer hoesten. Echt uitgerust ben ik dus niet als ik maandagochtend op het werk arriveer. Wat wel meteen opvalt, is dat de dames toen ik vrijdag wegging nog even door zijn gegaan met versieren.

De kerstboom staat er prachtig bij, maar ook de hele afdeling is volgehangen en geplakt met allerlei kerstattributen. Ene Jolanda F zou zich hier helemaal thuis voelen: alles grenzeloos versieren, zonder enige strijd met FMH over wat wel of niet mag, want alles mag. Hoesten blijf ik de rest van de dag lekker doen. Dat is dodelijk vermoeiend en op een gegeven moment ook steeds irritanter. Dinsdag gaat dat gelukkig al weer wat beter, al klink ik af en toe nog steeds als een zeehond. Tijdens mijn lunchwandelingetje loop ik langs een nieuw kunstwerk (staat er een paar weken denk ik). Het is een flamingo variant van het 'moeder-en-kind-thema'.

Het is gemaakt van plastic afval en staat bij de ingang van de noordpier. De cruisetoeristen die daar arriveren kunnen er dus niet omheen. Ook vandaag blijkt weer dat bijna niets hier op het werk gebeurt, zonder dat er een relatie wordt gelegd met eten. Zie bijgaande uitnodiging. De deelnemers worden schaamteloos lekker gemaakt met een aanwezige lekkernij. Uiteraard in de hoop dat er zo meer mensen komen opdagen.

Voor wie het interesseert: ik heb de uitnodiging "voorlopig geaccepteerd", want ik wil natuurlijk eerst weten wat voor koekjes er worden geserveerd. Als ik 's avonds naar huis ga, laat ik mijn schoenen onder mijn bureau staan en ga ik voor de zekerheid op blote voeten naar huis. Maar het is tevergeefs: de volgende ochtend zijn ze nog leeg. De sint heeft zich niet laten zien in de Bonaire Mall. Zou de sint soms net zo ontevreden over de RCN zijn als de Algemene Rekenkamer? Toch jammer, zeker als ik dan in de loop van de dag op Facebook zie dat hij wel bij het FDC is langs geweest.

Donderdag was weinig boeiend, al zit ik na het werk nog wel even een uurtje heerlijk achter mijn huisje aan het water. In alle rust bel ik met mijn dushi's in Den Haag en geniet ik van het ruisen van de golven. En hoewel ik me op dat moment echt een heel bevoorrecht mens voel, voel ik ook dat het mooi is geweest hier. Het is een beetje dubbel. Ik heb hier een prachtige tijd en een prachtig leven, maar ik wil naar huis, naar Mieke en naar Terra. Ook het aftellen van de dagen is dubbel. Ik tel de dagen die ik hier nog kan genieten van het heerlijke leven en ik tel de dagen dat ik nog moet wachten om mijn schatjes weer te knuffelen.

Vrijdag word ik eindelijk weer eens wakker zonder meteen in een hoestbui te schieten. Dat werd tijd. Eenmaal op het werk als iedereen net is opgestart, ligt ineens het netwerk er uit. Dan moet je dus heel snel naar de koffieautomaat, want anders sta je achteraan. Een uurtje later werkt alles weer keurig en komen er vier mannetjes naar het raam kijken en iets opmeten.

Voordat ik hier in juli kwam, is er een meting gedaan naar de luchtkwaliteit op de afdeling. Die bleek slecht. Te weinig frisse lucht, te weinig zuurstof en teveel koolmonoxide of kooldioxide (ben geen ster in scheikunde). Medewerkers hebben er ook last van. Vooral Joedrienne is na een stevige lunch iedere dag het slachtoffer. Dan heeft ze een flinke dip. De rest zegt dat het door de lunch komt, maar ik weet dat het door de luchtkwaliteit komt. Anyway: in juli zijn ventilatoren besteld, die in de ramen geplaatst zouden worden. Begin oktober zijn ze volgens mij geleverd en vervolgens heeft de doos een maand lang in de weg gestaan. Niet dat er niets gebeurde hoor. Integendeel. Zeker zes keer kwamen er mannetjes (twee, drie, soms vier) om te kijken, om te wijzen, om te meten en om te overleggen. Eind november kwam er meer actie: de ventilatoren werden geplaatst. Niet in een keer, want er paste iets niet of er ontbrak nog iets, maar vorige week zaten ze er eindelijk in. Nu nog een draadje naar het stopcontact en klaar. Nou ja, bijna klaar. Een kleinigheidje: ze zaten achterstevoren in het raam, dus frisse lucht naar binnen blazen gaat dan lastig. Het schijnt dat de mannetjes als excuus hadden dat wij niet hadden gezegd dat ze andersom moesten. Zou kunnen... Vandaar dus dat er vandaag weer vier mannetjes kwamen kijken. Waarom ze ook kwamen meten weet ik niet, want alles past al. We schatten in dat uiteindelijk ergens in Q1 2019 de boel operationeel is. Dat is mooi op tijd, want ongeveer halverwege 2019 gaat de RCN verhuizen naar een ander pand.

Verder kwam vandaag de dresscode voor zaterdag ter sprake onder de dames. Die is uiteindelijk casual geworden, maar dat ging niet zomaar. De dames (die zo braaf en netjes lijken) lieten hun fantasie over de kleding van de heren geheel de vrije loop en gingen helemaal los. Als het mij dan teveel wordt, roep ik op zo een moment altijd "ah, een mooi verhaal". Dan verstomt het gesprek meteen en is er altijd wel iemand die roept "dat is niet voor de blog!".

Vrijdagavond breng ik door met Inge en Joyce. Stokbrood, kaas en garnalen worden bij mij op de binnenplaats moeiteloos weggespoeld met wat wijn. Op aandringen van Joyce gaan we nog wat drinken bij Coco en op aandringen van Inge en mij gaan we daarna nog één drankje doen bij Havanna.

Ik slaap heerlijk en wordt niet heel verrassend een tikkeltje brak wakker. Na de zaterdagse huishoudelijke taken wacht me een druk schema, wat begint met kiten. Als ik arriveer op Altantis Beach, is het net als altijd een lekker ontspannen sfeertje onder het zeil in de schaduw. Ik zie collega Martien, die voor vandaag al weer genoeg tijd op het water heeft doorgebracht en ik zie de Djamboshirtmevrouw van vorige week weer. Zij is helemaal enthousiast, want ze had juist die dag d'r eerste mooie meters afgelegd. Ze gaat in Nederland verder met lessen (als het weer wat warmer is) en vliegt vanavond naar huis. Verder loopt ook 'huh-ken-ik-jou?' er rond. Vlak voor dat ik het water in ga, komt hij er uit. Vandaag krijg ik les van Astrid, want Stan heeft andere bezigheden. Zijn vriendin arriveert vandaag, dus ik vermoed dat hij zijn mancave aan het fatsoeneren is. Astrid is graatmager, boomlang, poepbruin en ergotherapeute met een sabatical. Ze geeft een half jaartje les op Bonaire en geniet verder van het leven. Een andere leraar levert andere tips en aanwijzingen op en de combinatie werkt goed. Ik kom verrassend soepel het water uit en ga echt heerlijk kitend over het water. Nooit te lang, want er komt altijd wel een moment dat ik teveel dingen moet corrigeren om te blijven staan, maar zo af en toe tik ik de halve minuut wel aan. Zo gaaf! Ik merk dat ik de kite steeds meer onder controle krijg. Dat merk ik vooral op de momenten dat het misgaat. Tot nu toe maakte ik dan een soort van doodsmak op het water, lag mijn board ergens verderop en mijn kite in het water. Steeds vaker lukt het me om als het dan toch misgaat, het gecontroleerd mis te laten gaan en weer opnieuw te beginnen. Als ik halverwege de les met de boot weer even een stuk teruggebracht word, laat Astrid nog even zien dat ik er nog lang niet ben. Op die momenten zit ik in een klein motorbootje en stuurt Astrid met één hand het bootje en met de andere hand houd ze de kite in de lucht. Als ik in de boot geklommen ben en zij mijn kite de lucht in brengt gaat de kite backstallen (klinkt goed toch?). Zij is dan kansloos met mijn grote kite, want ze weegt veel minder dan ik. Met een sierlijke boog wordt ze de boot uitgetrokken en beland ze in het water. 'Moet ik wat doen?', vraag ik. Nee hoor, gewoon wachten. Met speels gemak manoeuvreert ze zichzelf met de kite naar de boot en klautert ze er weer in. Later die middag zakt de wind weer en dan wordt het voor mij lastiger. Gebrek aan techniek breekt me dan op. We oefenen dan nog een keer een self-rescue en tegen 5 uur houden we het voor gezien. Het was een mooie les en ik boek er voor zondag gelijk maar nog één. Nu kan het nog.

Op de terugweg stop ik bij Donkey Beach. Dat is mijn volgende afspraak voor vandaag. Het 'ADR-project' heeft een barbecue georganiseerd voor iedereen die de afgelopen periode betrokken is geweest bij het project en voor de partners van iedereen die de afgelopen periode betrokken is geweest bij het project. Het ziet er heel gezellig uit en ik kom precies op tijd om een stokje saté in mijn hand gedrukt te krijgen. Ik klets met wat mensen, onder andere met de vrouw van Martien, die mij om de één of andere reden consequent Joost noemt. Na een half uurtje moet ik met lichte tegenzin al weer weg, want ik heb een ander etentje.

Eerst douchen, want ik zit nog onder het zand en het zout van het kiten. Dan op weg naar Mezze, waar vanavond het kerstdiner (echt waar, het kon niet eerder) van de afdeling Financiën op het programma staat. Het begrip casual heeft hier een iets andere betekenis dan in NL: de dames zien er prachtig uit, maar casual zou ik het niet willen noemen. We eten heerlijk. Vooraf krijgen we allerlei mooie oosterse mezzes geserveerd. Het is zo lekker dat ik dan al te veel eet. Vervolgens is het tijd voor de cadeautjes. We hadden lootjes getrokken en iedereen heeft een cadeautje gekocht. De cadeautjes worden aan de hand van een spel uitgereikt. Beetje lastig uitleggen, maar het komt er op neer dat je aan de hand van drie eigenschappen van een persoon moet raden voor wie het cadeau is. Nadat de cadeaus zijn verdeeld, gok ik erop dat de vis van het hoofdgerecht qua omvang bescheiden is. Ik kies voor de red snapper. Dat blijkt een uitstekende keus, want het is inderdaad niet teveel, maar vooral heel erg lekker. Na de cheesecake is het mooi geweest en komt er een eind aan een gezellige avond. Ik wandel naar huis en eenmaal thuis duurt het niet lang voor ik in bed lig, want ik ben bekaf.

Tot slot nog een excuus aan alle collega's van het FDC, want in één van de winnende FDC-sinterklaasgedichten las ik onder andere:

Het is uiteraard nooit mijn bedoeling geweest om collega's ogen uit te steken of jaloers te maken. Sterker nog, ik probeer juist begrip te kweken voor mijn situatie vanaf 2 januari 2019: met regelmaat zullen jullie me met een wezenloze blik voor me uit zien staren, als ik fysiek achter mijn bureau op BXP rood 3 zit, maar in gedachten op Bonaire ben. Dat ik niet in de opzet van begrip kweken geslaagd ben, kan ik alleen mezelf aanrekenen. Ik hoop dat ik alles wat met jaloezie en uitgestoken ogen te maken heeft een beetje recht heb gezet met mijn blog van deze week, want in feite kun je de week samenvatten als doffe ellende: hard werken, te veel eten en drinken, regen, afval, ziek zijn, geen kiteweer en geen sinterklaas op het werk. Ik ben zelfs vanwege het beroerde weer de hele week niet bruiner maar zelf weer bleker geworden. Voor de zekerheid heb ik ook het aantal jaloersmakende foto's drastisch beperkt deze week.

Wel leuk dat ik in een sinterklaasgedicht word genoemd overigens. Is weer eens wat anders dan in het MT-verslag.

Bon siman!