Bonaire part 26 - Sixpack en Sanikolas

En dan is het tijd voor les twee. Het waait lekker (maar minder hard dan zaterdag), is heerlijk weer en ik ben er klaar voor. Ik krijg eerst wat theorie over hoe je met een board aan je voeten uit en op het water moet zien te komen. Het klinkt eenvoudig, maar dat is het vast niet, denk ik dan. Daarna is het tijd om de kite en mezelf op te tuigen. Als dat gelukt is, gaan we eerst nog even wat herhalen van gisteren. Dat gaat in het begin voor geen meter, maar al snel toch weer redelijk. Schijnt ook te komen doordat ik nu een ander zeil heb wat weer anders reageert. Ongetwijfeld. Dat neem ik onmiddellijk aan, want aan mij kan het niet liggen. Dan vindt Stan het wel tijd voor the next step. Ik moet in het water liggend de kite in de lucht zien te houden en de board aan mijn voeten te krijgen. Dat schijnt te kunnen, maar lijkt onmogelijk. Na een hoop geklooi heb ik dan die board aan mijn voeten en zweeft de kite nog keurig boven me. Dan doe ik netjes wat ik heb geleerd: stuur de kite naar elf uur en dan hard insturen naar twee uur. Als het goed is kom je dan uit het water. Dan moet ik mijn voorste been strekken in de goede richting en mijn achterste been een beetje buigen.

Uiteraard begin ik voorzichtig, dus er gebeurt niets. De volgende poging is iets minder voorzichtig en leidt ertoe dat ik in no time voorover in het water lig, met zeewater klotsend in mijn maag en stromend uit mijn neus. Zo leuk dit! Goed, om een lang verhaal kort te maken: heel veel mislukte pogingen, twee keiharde valpartijen (blij dat ik een helm draag), een paar enigszins geslaagde pogingen en één echt goede poging. Bij die laatste ga ik gewoon zoals het hoort (nou ja, dat denk ik dan) het water over. Achteraf vertelt Stan me dat het zo een 100 meter was, maar ik denk dat hij wat overdrijft. Wat me vooral bijblijft is dat die ene geslaagde poging al die andere mislukte meer dan goed maakt. Wat gaaf was dat! Tegen het einde van de les komt er niets goeds meer uit, want ik ben kapotmoe. Als ik na afloop het strand weer oploop heb ik een supermiddag gehad en vermoedelijk een grote grijns op mijn gezicht. Ik raak aan de praat met wat andere kiters, die het stuk voor stuk vele malen beter doen dan ik. We kletsen wat en wisselen ervaringen onder het genot van een colaatje (alcohol verkopen doen ze daar niet). Ondertussen gaat de crew opruimen en inpakken (het strand moet iedere avond volledig leeg achtergelaten worden) en boek ik les drie voor volgende week. Als dat achter de rug is gaan ze zelf lekker kiten. Ik heb mijn camera meegenomen, dus dat is een mooi moment om wat leuke actiefoto's te maken.

Zeker omdat ook de zon langzaamaan steeds lager gaat staan. Het is een geweldig gezicht, het gemak waarmee ze over het water gaan, sprongen maken en weer neerkomen. Zo mooi dat ik af en toe gewoon vergeet foto's te maken. Niet dat ik dat niveau ooit ga halen, maar ik kan niet wachten tot volgende week.
Eenmaal thuis ben ik zo moe dat koken niet meer gaat gebeuren. Ik besluit op aanraden van wat collega's een pizza af te halen bij Pasa Bon Pizza. Dat blijkt een prima tip en een prima pizza. Wel jammer dat ik onder het wachten wordt lekgestoken. Na de pizza nog een aflevering van Bates Motel gekeken op Netflix en vervolgens als een blok in slaap gevallen. Als ik de volgende dag wakker wordt, blijkt dat ook ik een sixpack heb. Ik zie 'm niet, maar voel 'm wel behoorlijk.

Maandag gaan we weer volle vaart aan het werk. Ik heb een paar afspraken en dat verloopt allemaal aangenaam soepel. Verder weinig bijzonderheden, gewoon een werkdag en een relaxte avond. Dat zal ook wel voor de dinsdag gegolden hebben, want er is me niets bijzonders van bijgebleven.Woensdag ga ik voor de implementatie langs bij de OCW unit. Zoals beloofd kom ik niet met lege handen en dat wordt gewaardeerd. Volgende keer zorgen zij voor het gebak. Woensdag is ook de grote dag voor Financiën. Vanaf vandaag zijn de gewijzigde autorisaties voor het betaalproces van kracht en wordt er gewerkt volgens 'de nieuwe werkwijze'. Geen extreem grote aanpassingen, maar toch wel met enige impact. De wil is er bij iedereen, maar helemaal soepel verloopt het niet. Dat heeft allerlei oorzaken: een kapotte laptop, ontbrekende software op sommige werkplekken, een vergeten aanvraag voor toegang tot een mailbox (oeps...) en bergen met werk die maken dat iedereen nog heel veel andere werkzaamheden heeft liggen. Uiteindelijk lukt het, maar er is een hoop werk blijven liggen en ik ben aan het eind van de dag goed moe. Vermoedelijk ben ik niet de enige.Wat we gelijk meepakken is het terugbrengen van de hoeveelheid printjes per betaalbatch. Tot nu toe wordt zo een beetje ieder verslag of lijstje wat door een systeem wordt uitgespuugd ook geprint. Uiteindelijk blijkt heel veel daarvan niet nodig (of zelfs niet verstandig), dus we kunnen dat flink terugbrengen. Er blijven nog maar een paar velletjes over. Wat daarbij noemenswaardig is, is dat ze hier wel heel goed over het nieten van die stapels papier hebben nagedacht. Zij die mij kennen, weten dat ik van structuur en orde hou. Als ik dus iemand de ene keer linksboven en de andere keer rechtsboven een nietje in het papier zie slaan, gaat het bij mij jeuken. Ik kan het dan ook niet nalaten om quasi-bijdehand te vragen waarom ze dat zo doen. Daar krijg ik een glashelder antwoord op: door afwisselend links en rechts te nieten, blijft de stapel mooi in evenwicht. Anders valt het om naar één kant. Kortom: ze zijn hier nog ordelijker en nog meer gestructureerd dan ik al ben. Hoe heerlijk is dat!Gelukkig verloopt het betalen de daarop volgende dagen al een stuk soepeler. Het wordt goed opgepakt en ik krijg slechts af en toe een enkele vraag. Ik ben trots op mijn dushi's van Financiën! Op donderdag word ik gebeld door iemand van DUO in Nederland. Zij moeten nog wat zaken regelen met de OCW unit hier, zodat wij de betaalbestanden goed kunnen verwerken. Dat Bonaire voor hun ver weg is, blijkt wel als hij op een gegeven moment zegt: 'wij sturen de betaalbestanden altijd per mail naar de drie meisjes op Curaçao'. Dat dat een heel ander eiland is en dat 'de drie meisjes' daar niet zitten, boeit 'm niet. Daar is het ook warm.

De vrijdag begint met een irritante piep. Als ik nog maar net achter mijn bureau zit gaat het ergens heel hard en irritant piepen. Het blijkt dat twee UPS-en (noodstroomvoorzieningen volgens Wikipedia) het ineens hebben begeven. Waarom twee tegelijk en waarom de rest wel blijft werken is me een raadsel, maar het boeit niemand. De techneuten komen de UPS-en weghalen en beloven later nieuwe te brengen. Dat later is iets waar ik niet op ga wachten. Ik heb beeldschermen zonder beeld, dus zoek een ander bureau uit. Kan ik de afdeling eens van een andere hoek bekijken. Het is net flexwerken.

Vrijdagavond gaan we (Melba en ik) op herhaling bij Empire Cinema. Twee weken terug begaf de projector het halverwege de film. Nu een nieuwe poging. We krijgen een mooi tafeltje midden in de zaal en laten ons een lekkere thaise maaltijd voorschotelen. Als die binnen is, begint de film zo ongeveer. Het is allesbehalve een straf om het eerste uur van de film nog een keer te zien. De film zit voor een niet-objectieve Queenfan zeker een Oscar waard en ik merk dat ik veel mooie herinneringen heb bij sommige beelden. Het zit ook wel knap in elkaar, zeker het nagespeelde Live-Aid optreden op Wembley in 1985 (!). Na de film ben ik moe. Da's niet raar, want ik heb een behoorlijk intensieve week gehad op het werk. Lekker op tijd ben ik weer thuis en na nog wat hangen en rommelen ga ik naar bed.

Zaterdag word ik nerveus wakker, want het is vandaag de grote dag: Sanikolas komt vandaag aan. Dus ik vroeg op pad naar de Noordpier. Samen met heel veel nerveuze kindertjes wacht ik op de komst van de sint en de pietjes. Hier geen gedoe met regenboogpiet en roetveegpiet. Pietje moet gewoon zwart zijn. Dat zijn ze dan ook. Diep respect voor de pieten hier, want met 30 graden hebben die een zwarte maillot aan, een zwarte coltrui en een pruik op. Het geheel wordt afgemaakt met totaal niet ademende kleding met lekker wat fluweel en een flinke laag zwarte schmink. Het is een wonder dat ze niet halfdood neervallen. Overigens weinig sinterklaasliedjes bij aankomst van de pieten en de sint. Wel een pietenband die lekkere muziek maakt. Al foto's schietend kom ik hier en daar bekende gezichten tegen. En dan ineens kom ik mijn eigen bril weer tegen: de roze bril die ik van de FDC-collega's bij vertrek had meegekregen heb ik hier weggegeven en kom ik tegen op het hoofd van een jong pietje. Als de sint en zijn gevolg per toeristisch treintje op weg gaan naar het feestterrein haak ik af en ga ik mijn zaterdagse ritueel van boodschappen en wasserijbezoek afhandelen.

Daarna weer op weg naar Atlantis voor les drie. Dat begint weer even onwennig, het is tenslotte een week geleden dat ik heb gekite (gekited?). Maar niet veel later heb ik het ineens redelijk te pakken. uit het water komen op de board gaat prima. Zo af en toe maak ik zelfs mooie tochten over het water, één keer zelfs zo een seconde of dertig. Het is een heerlijk gevoel, zo over het water razen, want je gaat vrij snel al lekker snel. Controle is er nog niet echt, sturen gaat nog nauwelijks en regelmatig val ik nog keihard in het water, maar ik blijf lachen. De tijd vliegt en voor ik het weet zijn de drie uurtjes al weer voorbij. Volgende week sta ik er weer. Als ik wegrijd bij Altantis zie ik een appje van Joyce: biertje doen bij Windsock Beach? Dat is op weg naar huis en lijkt me een prima plan. We drinken wat en hebben honger, dus eten ook maar wat bij de drankjes. Na de spareribs houd ik het voor gezien, want ik ben gesloopt. Joyce gaat naar de burenborrel van Inge, ik ga vroeg naar bed.

Zondag vroeg op, want we gaan naar Slagbaai, de berg beklimmen. Maar dat komt volgende week, want het is mooi geweest voor deze week.

Bon siman!