Bonaire part 25 - Zoute pis

Wat nuttigs doen. Daar eindigde ik vorige week halverwege de zondagmiddag mee. Ik moet zeggen dat dat uitstekend is gelukt. Ik heb mijn zwembroek weer eens afgestoft en ben gewapend met mijn e-reader en wat te drinken naar Te Amo Beach gegaan. Bruin blijven gaat tenslotte niet vanzelf. Daar aangekomen struikelde ik over Joyce en ene Myrthe, dus van lezen is uiteindelijk niets gekomen. We hebben wat staan socializen (is dat een woord?) in zee, zoals iedereen dat hier doet: gewoon een beetje kletsen in het water, zonder te bewegen. En dan naar keuze met of zonder drankje in je handen. Dat is een stuk koeler dan kletsen op het strand zelf, tenzij je ook moet plassen. Dat alles vond plaats onder het genot van een 'lekker' muziekje. Aan het eind van het strand (ongeveer 75 meter verder) stond een autootje met ietwat grote speakers in de achterbak. Van die enorme dingen die je vroeger thuis had staan. Die stonden zo megahard Zuid-Amerikaanse muziek uit te spuwen, dat het geluid helemaal vervormde. Niet echt subtiel, maar de eigenaar genoot er blijkbaar van.

Tegelijkertijd werd naast onze handdoekjes een complete strandtent uit de grond gestampt door wat bekenden van Myrthe: een partytent, stoelen, verlichting, barbecue en een hele grote muziekinstallatie. Concurrentie dus. Met enige minachting werd de lawaaimaker aan het eind van het strand in de gaten gehouden, maar het kwam niet tot een clash. Tegen de tijd dat aan onze kant van het strand alles in gereedheid was gebracht, hield de muziek er aan de andere kant mee op. Een mooi gevalletje timing dus en er kwam een soort rust over het strand. Tijd voor wat meer relaxte muziek. Of het de rest van de avond zo relaxed is gebleven weet ik niet, want niet veel later haakte ik af, om wat te eten te scoren bij mi amor en nog wat te Netflixen.

De werkweek stond vooral in het teken van de implementatie van de verbetermaatregelen. Daar hebben we een hele grote stap voorwaarts in gemaakt, maar dat was ook wel nodig, willen we het op tijd afronden. Ik heb de laatste presentaties gegeven bij de laatste klanten en ben nu af en toe op weg om ondersteuning te leveren bij ze. Meestal leuk, want bij de meeste klanten worden de maatregelen (en ik) goed ontvangen. Van één klant wordt ik echter minder blij, maar dat zie ik dan maar als een uitdaging.

Buiten het werk is duidelijk dat het cruiseseizoen nu echt wel is begonnen. Al sinds ik hier ben komt er 1x per week een cruiseschip langs en al sinds ik hier ben zeggen ze dat dat er in de loop van november echt veel meer gaan worden. Dat blijkt te kloppen. Deze week is het bijna iedere dag wel raak. Op vrijdag liggen er zelfs twee. Als ik een beetje reken betekent dat dat het aantal mensen op het eiland op zo een dag met 25% toeneemt. Er komen schepen in allerlei maten voorbij. 12 dekken hoog, 300 meter lang, het past gewoon en ik vind het een enorm indrukwekkend gezicht. Ook de Holland America Lijn komt langs met de Koningsdam.

Als ik op donderdag naar huis rijdt, zie ik echter geen cruiseschip aangemeerd liggen, maar een enorm zeilschip, een 5-master. Dat vraagt om foto's, dus thuis pak ik mijn camera en rijd ik weer terug voor wat mooie plaatjes. Dat lukt op zich wel aardig, maar het schip zelf is toch wel een beetje een teleurstelling. Het blijkt niet zoals gehoopt een oud historisch houten zeilschip te zijn, maar de Royal Clipper blijkt gewoon een modern (klein) cruiseschip van staal te zijn. Wel super-de-luxe uiteraard, maar ook gewoon met roest op de romp. En hout of niet: als ik later die avond tijdens het hardlopen weer langsloop, levert het wel weer een heel mooi plaatje op.

En dan is het al weer vrijdagavond. Het goede nieuws is dat de bioscoop weer operationeel is. We gaan echter volgende week pas. Deze vrijdag heb ik het plan om met een pizza op de bank in slaap te vallen. Dat lukt niet, want Joyce heeft nog te veel energie en wil ergens wat gaan eten. Ik laat me vrij makkelijk overhalen en we eten wat bij een tentje in de Kaya Grandi. Als we daarna besluiten wat te gaan drinken bij Coco, gaan we eerst even mijn auto ophalen, want ik verwacht het minder laat te maken dan Joyce. Bij Harold brandt dan nog licht, dus we vragen of hij mee wil. Hij bedankt voor de eer, want is al licht beneveld als gevolg van de borrel tijdens één of andere voetbalwedstrijd. Eenmaal bij Coco kletsen we wat en om onduidelijke reden krijgen we vandaag onze drankjes geserveerd. Da's mooi, scheelt lopen naar de bar. Zal wel. Maar tegen half elf ben ik echt moe en taai ik af. Keurig op tijd lig ik in bed. Da's belangrijk, want zaterdag moet ik fit zijn.

Ik slaap heerlijk en wordt topfit wakker. Dus boodschappen en wasje doen, waarna de dag echt kan beginnen. De auto gaat zo langzaamaan weer wat kuren vertonen: hij start bij vlagen weer moeilijk, of pas na een keer of wat proberen. Als het dan op weg naar de wassalon ook nog heel erg warm wordt in de auto, vrees ik het ergste. De airco blaast alleen nog maar warme lucht. Ik probeer van alles: lucht van buiten, lucht alleen binnen, koud, warm, lage stand, hoge stand, blower aan, blower uit, nog een keer starten, maar niets werkt. Later op weg naar de supermarkt zelfde verhaal. En net als ik besloten heb om Fairmiles maar weer te bellen, valt mijn oog op een ander knopje. Dan blijkt dat er niets aan de hand is met de airco, maar dat ik gewoon geen verstand heb van auto's en wordt het weer heerlijk koel. Als hij nou ook nog blijft starten op de belangrijke momenten komt het wel goed.

Vandaag les 1 van mijn kitesurftraining. In de loop van de ochtend krijg ik nog een appje ter bevestiging van Jarne van de kiteschool: 'vanmiddag gaan we los!'. Stoer stuur ik een duimpje terug, maar ik denk wel 'als we maar rustig beginnen...'. Het kiten blijkt echt geweldig leuk te zijn, en dan heb ik nog niet eens op een board gestaan. We beginnen met een kleine kite op het droge. Ik heb zelfs nog nooit gevliegerd, dus dit is al nieuw voor me. Het blijkt na enig oefenen best goed te doen om zo een ding te besturen. Na een half uurtje heb ik het ding goed genoeg onder controle en vindt Stan, mijn instructeur uit 's Gravenzande, het tijd voor het echte werk. We maken een kite gereed en ik krijg ondertussen een korte theoriecursus met een wat-te-doen-in-geval-van-nood-cursus. Dan krijg ik een harnas om en een helm op en kan het water in. Zwemmend naar een bootje. Ondertussen brengt Stan de kite naar de boot en na een korte instructie kan ik aan de slag. De kite is enthousiast, want ik wordt zo het water in gesleurd. De eerste hap water is binnen. Er volgen er nog velen, bij voorkeur via de neus. Maar tussen het water happen en snuiven door gaat het steeds beter. Het lanceren van een kite die in het water ligt blijkt kinderlijk eenvoudig. Na enige tijd lukt het ook om hem enigszins gecontoleerd in de lucht te houden. Ik ben echter zo met die kite in de ucht bezig, dat ik nog geen flauw idee heb waar ik ben en waar ik heenga. Vandaar dat bootje. Af en toe mag ik weer aan boord en gaan we terug naar de kust, want ik ga alleen maar richting Curaçao met de kite. Langzaamaan krijg ik de kite meer onder controle en mag ik gaan oefenen met bodydraggen en snelheid maken, nog steeds zonder board. Dan wordt het leuk, want zo af en toe lukt het best aardig en maak ik (in ieder geval voor mijn gevoel) flink snelheid. De kite sleurt me door het water en zo af en toe als ik iets te overmoedig of ongecontroleerd stuur wordt ik zowaar helemaal het water uit getrokken (en weer teruggesmeten). Na drie uur ben ik gesloopt en het einde van de les komt op een mooi moment. Dan heb ik zoveel water binnen gekregen dat ik de rest van het weekend alleen nog zout water kan plassen. Ik besluit ter plekke dat het niet bij één les blijft en boek voor de volgende dag weer een les. Volgens Stan komen we aan het eind van de les wel toe aan de eerste ervaringen met een board. We zullen zien, maar ik heb er zin in!

Die avond ga ik met Inge, Joyce en Harold eten bij Foodies. Daar wisselen we sterke verhalen uit. Ik van mijn kite-ervaringen op zee, Inge en Harold van hun eerste duikles in zee. En Joyce: die heeft het allebei al eerder meegemaakt :). De keuken heeft er zin in, dus het eten wordt in rap tempo geserveerd. Dus lekker op tijd is de koffie weggewerkt en breken we op. Harold en ik gaan naar huis, de dames gaan nog op stap naar Coco. Daar wil ik die avond echt voor geen goud gevonden worden, want de wereldberoemde Bizzey laat daar zijn gezicht zien.

Niet echt mijn ding. Daarnaast ben ik retemoe van het kiten, dus lijkt een beetje Netflixen me vele malen aantrekkelijker. Meer dan een beetje wordt het ook niet. Ik red met moeite één aflevering van Bates Motel en lig even na 11 uur te ronken.

Zondagochtend word ik wakker zonder spierpijn. Da's fijn. Ik ben klaar voor les 2!

Bon siman!