Bonaire part 24 - Bohemian Rhapso...

Zondagavond was het weer tijd voor de Boardgamenight in The Brewery. De vorige maand was dat avondje aan mijn neus voorbij gegaan, vanwege autopech. Nieuwe maand, nieuwe kansen. Ik had vooraf wat vrienden geappt of ze zin hadden om mee te gaan, maar verwachtte eigenlijk weinig enthousiaste reacties. Het zijn niet echt boardgametypes, dacht ik. Dat bleek te kloppen. Twee van hen reageerden (opgelucht) dat ze andere afspraken hadden, de rest bleef angstvallig stil. Dus ik in mijn eentje op weg, in de verwachting dat ik vast wel ergens aan kon schuiven voor een mooie game. Uiteraard liep dat anders. The Brewery was afgeladen vol. Een paar tafels met mensen die spelletjes deden, maar vooral veel tafels met mensen die lekker zaten te eten. Geen lege plekken en niet echt een setting dat je nu eens leuk aanschuift bij een tafel om te kijken hoe het spel verloopt of om een gesprek aan te gaan. Bij een tafel gaan staan leek me ook not done, want dan hangt je kont zo een beetje in het bord van iemand aan de tafel achter je. Kortom: het was geen succes. Boardgamenight @ The Brewery is vast heel gezellig, maar niet iets om alleen heen te gaan en om rond etenstijd binnen te vallen. Na wat getwijfel van mijn kant heb ik de knoop maar doorgehakt en Netflix verkozen boven games. Ik was dus vroeg weer thuis.

Maandag is het tijd voor een nieuwe werkweek. Dit wordt wel een spannend weekje, want deze week start de implementatie bij vijf klanten van de afdeling Financiën. Voor deze klanten (de departementale units van de RCN) voert de SSO bijzondere werkzaamheden uit die betrekking hebben op het betaalproces. Deze week ga ik bij drie van hen presentaties geven, volgende week bij de rest. Ik ben dus druk bezig met het voorbereiden van mijn presentatie. Verder regent het vandaag lekker, dus tegen de tijd dat ik ga hardlopen is het relatief afgekoeld en dat loopt heerlijk. Als ik dan ook nog wordt getrakteerd op een mooi plaatje onder het lopen, ben ik helemaal gelukkig.

Dinsdag hadden een collega en ik een afspraak bij het OLB, het Openbaar Lichaam Bonaire. Dat is de lokale overheid hier. Wij zijn op zoek naar medestanders hier om de druk bij de banken hier op te voeren, zodat ze meer aandacht gaan besteden aan beveiliging (hashtotals kennen ze hier niet). Het OLB wil ons met alle liefde steunen. Wel gaven ze aan dat ze zelf ook nog wel wat kunnen verbeteren aan hun financiële processen. Dat wisten we al, want de kranten maken hier regelmatig melding de perikelen rond het opstellen van de begroting, bijvoorbeeld van de vernietigende reactie van het CFT daarop (een mooie brief van de man die ooit een blauwe maandag mijn directeur is geweest). Volgende week wellicht meer nieuws daarover, want dan hebben we een gesprek met een afgevaardigde van de DNB en de lokale banken hier.

De eerste presentatie van de verbetermaatregelen op woensdag verloopt vlekkeloos. Dat is een mooie start, maar het moet gezegd worden: het is ook de minst 'lastige' klant. Maar ook op donderdag verloopt het boven verwachting goed, terwijl we daar vooraf meer weerstand hadden verwacht. Dat is een mooie opsteker: het lijkt erop dat de maatregelen inderdaad zoals ze bedoeld zijn worden ontvangen: eenvoudig uitvoerbaar met een beperkte extra inspanning, maar wel noodzakelijk.

En dan gaat er donderdag weer iets kapot. Dit keer niet bij mij, maar de auto van een collega begeeft het net op het moment dat ze in de lunchpauze haar kleinzoon van school moet halen en naar de opvang moet brengen. Ik werp mezelf op als redder in nood en bied mezelf aan als chauffeur. Als snel ga ik twijfelen of ik dat wel had moeten doen, want na ongeveer 30 centimeter gereden te hebben (ik sta nog steeds op de stoep) scheurt mijn rechtertrommelvlies bijna als Melba naast me schreeuwt 'KIJK UIT!!!'. Uiteraard schrik ik, en dan blijkt dat er 200 meter verderop een auto aankomt. We maken wat afspraken over het vervolg van de rit, die dan verder vlekkeloos verloopt. Ik kom op plaatsen waar ik nooit geweest ben en niet veel later kruipt Jah-Niceson (net 8 geworden) stuiterend van enthousiasme achter in de auto. Dan op naar huis, want het schooluniform moet vervangen worden door gewone kleding. Dat geeft mij mooi de gelegenheid om het huis in aanbouw van Melba te bekijken. Dat staat naast haar huidige huisje en gaat een prachtig huis worden. Het is bijna waterdicht, maar uit alles blijkt nu al dat het een heerlijk plekje gaat worden. Nog een paar maanden wachten. Nadat Jah-Niceson me Fortnite heeft laten zien op zijn gameconsole droppen we hem bij de opvang en gaan we weer aan het werk. In de loop van die middag valt nog een noemenswaardig besluit: we ('de mannen') gaan komend jaar naar Les Arcs 1950 voor onze jaarlijkse skivakantie. Dat voelt nog wel wat raar aan als je hier zit, want ik heb het hier al koud als het ergens 22 graden is. Maar goed, ik ga er maar vanuit dat ik tegen die tijd weer wat gewend ben aan alles onder de 28 graden en neem een extra trui mee. Zin in!

Vrijdag begint met de presentatie bij de 'lastigste' klant. Het verloopt redelijk, af en toe moeizaam, maar aan het eind kunnen we toch goede afspraken maken over het vervolg. Als ik vrijdagmiddag na het werk naar huis wil rijden lijkt dat niet te gaan lukken: de auto heeft kortstondig kuren. Het zelfde euvel als eerder: hij wil niet starten. Ik vrees het ergste, maar na een poging of tien komt er weer leven in. Dat belooft niet veel goeds voor de nabije toekomst. Niet veel later ga ik op weg naar de bioscoop: Empire Cinema. We (Melba, Sainara en ik) gaan naar Bohemian Rhapsody.

Toen Melba en Sainara het er van de week over hadden om daar heen te gaan, heb ik mezelf ook maar gewoon uitgenodigd, want deze wil ik niet missen. De bioscoop wordt gerund door een Nederlander, samen met zijn thaise vrouw. Je kunt er dus ook thais eten krijgen. Wij hadden besloten dat te doen voor aanvang van de film (je kunt je eten ook tijdens de film krijgen). Wat na zes uur zijn we de eersten en ons tafeltje met plastic tuinstoelen staat keurig gedekt klaar in de bioscoopzaal. Het is een openluchtbioscoop, dus niet meer dan vier muren, een scherm aan één kant en grind op de grond. Als wij lekker zitten te eten (er zijn nog drie andere tafeltjes met eters) komt er langzaam aan meer publiek wat naar binnen wil. Dat lijkt volgens een mooi systeem te gaan: bij de deur blijf je achter een touw staan en koop je een kaartje bij een luikje. Dan haalt iemand het touw weg en mag je zelf een plastic tuinstoel pakken en een plekje zoeken in het grind. Doorgewinterde bezoekers scoren twee stoelen: één voor zichzelf en één voor hun voeten.

Tegen 19:00 uur begint de film begint en er zijn dan ongeveer 25-30 bioscoopbezoekers aanwezig. De film is vanaf het begin geweldig, al ben ik mogelijk niet helemaal objectief, want ik ben al sinds mijn jeugd groot Queenfan en heb ze drie keer live gezien. Ik had alle elpee's, sommige zelfs dubbel (beetje nerderig, ik weet het). Maar ook de andere bezoekers lijken ervan te genieten. Dat niet iedereen daar hetzelfde over denkt blijkt uit de recensie van Het Parool. Dat schrijft "De film Bohemian Rhapsody is een veilig compromis en wil Freddie Mercury's identiteit niet volledig omhelzen. Geen seks, geen vuiligheid en slechts hints van drugsgebruik". Maar wie wil er nou seks en vuiligheid zien, als je net een heerlijk bordje Pad Thai Kai naar binnen zit te werken.

Als de film een goed uurtje bezig is en ik net nog wat te drinken heb gehaald, valt het beeld uit. Het is een beetje zoals vroeger: de meneer van de bioscoop loopt naar een hokje, rommelt wat en de film gaat weer verder. Vroeger was het een gebroken film die dan gerepareerd werd, nu is het iets elektronisch. Niet veel later gaat de film dus weer verder en kijken we ontspannen verder. Dat gebeurt dan nog twee keer en dan komt het: 'Dames en heren, ik vrees dat we de voorstelling moeten afbreken...'. De techniek laat ons in de steek. Was te verwachten, want zo een beetje alles waar ik hier op dit eiland bij in de buurt komt lijkt stuk te gaan. Iedereen krijgt zijn geld terug en druipt teleurgesteld af. Wij besluiten in ieder geval wel dat we nog een keer terug komen, want de film is echt de moeite waard, zelfs om 'm nogmaals vanaf het begin te zien.

Omdat de avond nog jong is gaan we naar Coco Beach Club. Da's praktisch aan de overkant. Langzaam aan wordt het daar drukker en druppelen er ook meer collega's en bekenden binnen. We kletsen wat en drinken wat en voor we het weten is het zo laat dat de muziek uitgaat. Dan is het de bedoeling dat je langzaamaan ophoepelt en we besluiten nog wat te gaan drinken bij Little Havanna. Ook daar collega's, die me als ik samen met Melba aan kom lopen indringend aankijken en toefluisteren 'pas je goed op oma'. Ik vermoed ernstige gevolgen als ik dat niet doe. Verder word ik daar voorgesteld aan de kickboxleraar van Joyce: Dave. Of belangrijker: de kickboxleraar van Davidlee Winklaar, die onlangs Bonaire goed op de kaart heeft gezet door een nu al legendarische overwinning in Mexico. Hij is net terug van weer een huldiging en toont met trots zijn gekregen medaille (voor de foto, hij had 'm niet de hele avond om zijn nek hangen). Tegen twee uur houden we het daar ook voor gezien en dat is het einde van een mooie vrijdagavond.

Zaterdag staat naast het gewone zaterdagse gebeuren in het teken van een verjaardagsfeestje. Ik had gehoopt ook les één van het kitesurfen te gaan beleven, maar er is een hardnekkig gebrek aan wind deze week, dus dat gaat niet door. Volgende week een nieuwe poging. Ik ben uitgenodigd op het feestje van Jah-niceson. Gewapend met mijn camera begeef ik me naar een soort speeltuin waar speciaal voor de grote jarige ook een waterglijbaan en suikerspinmachine zijn neergezet.

Als de suikerspinmachine aangaat staat Jah-niceson uiteraard vooraan om als eerste een suikerspin in ontvangst te nemen. Dan wordt ik op een hele mooie manier verrast: hij geeft de suikerspin weg aan één van de andere kinderen. En dat blijft hij doen totdat hij iedereen van een suikerspin heeft voorzien, dan neemt hij pas zelf. Terwijl de kids zich heerlijk in het water vermaken en zich ziek eten aan suikerspinnen, zit iedereen van boven de 15 lekker ontspannen in de schaduw een beetje te kletsen, eten en drinken. Dat was verwacht, want ik weet inmiddels dat de ware Bonairiaan uitstekend eten kan produceren. Ik krijg dan ook heerlijke hapjes voorgeschoteld die ik graag naar binnen schuif.

Als wat na zes uur het feestje tegen het einde loopt krijgt iedereen nog wat leuks en lekkers mee naar huis en dan zit het er op. Hoe leuk was dat! Oh ja: op Facebook vandaag het teleurstellende bericht dat de bioscoop tot nader order gesloten is...

De zondag blijkt ineens al bijna voorbij te zijn. Ik was redelijk vroeg wakker en achter de computer geschoven. De regen kwam met bakken uit de hemel, dus een mooi moment om te bloggen. Maar al surfend en dingesend vloog de tijd voorbij en is het ineens al ver in de middag. Tijd om toch mijn tanden maar eens te gaan poetsen en wat nuttigs te gaan doen.

Bon siman!