Bonaire part 23 - V

Ergens halverwege de jaren 80 zat ik, net als vele anderen, wekelijks aan de buis gekluisterd als het weer tijd was voor 'V', de legendarische TV-serie over buitenaardse bezoekers aan de aarde (de V van Visitors). De V's uit de serie deden zich voor als behulpzaam en wilden de mensheid graag bijstaan in hun ontwikkeling, maar uiteraard hadden ze een verborgen agenda, wat tot huiveringwekkend spannende afleveringen leidde.

V kwam deze week op het werk ook veelvuldig ter sprake, maar dan ging het niet over de TV-serie. De SSO Caribisch Nederland is namelijk in beweging. Naast al de huidige reguliere werkzaamheden die iedereen al uitvoert en de extra inspanningen die het verbetertraject eist, ondergaat de SSO ook nog een verandertraject. Heel erg heb ik me daar niet in verdiept, maar volgens mij komt het er in het kort op neer dat de boel wordt gereorganiseerd om zo de klant (de diverse units van de departementen) beter van dienst te kunnen zijn. Dat gaat natuurlijk niet zomaar, dus ook hier zijn inmiddels een O&F-rapport verschenen en een PAC (plaatsingsadviescommissie) ingesteld. Maar dat is nog niet genoeg, de mens zelf moet ook veranderen. Al sinds ik hier ben zijn de medewerkers van de SSO (alle 100+) met regelmaat bezig met trainingen. Behavior trainingen om precies te zijn. Die worden met gemengd enthousiasme ontvangen. De ene keer is het nuttiger dan de andere keer. Wildenthousiast heb ik echter nog niemand gezien na zo een trainingssessie.

Begin deze week hadden wat collega's bij Financiën weer een training. De trainer was ene V (Vincent, Victor of Vladimir, dat laat ik even in het midden) en hij presenteert zich op zijn website als "V is een visionair die een dieper inzicht geeft in toekomstige ontwikkelingen door bestaande kennis te begrijpen en creatief te zijn. Hij reflecteert voortdurend op ideeën en beschouwt ze in een breed kader. Vrijheid in denken en doen is belangrijk voor hem". Lijkt me dat je blaakt van het zelfvertrouwen, als je jezelf neerzet als V de Visionair. Hij bleek zich na afloop echter niet heel erg geliefd gemaakt te hebben. Vooral bij één collega waren zijn opmerkingen in het verkeerde keelgat geschoten. Dat is natuurlijk jammer, maar achteraf op de werkvloer hebben we er vooral ook heel veel lol om gehad. De hele week kwam V de Visionair te pas en te onpas voorbij. En daar waar ik kansen zag gooide ik af en toe nog wat olie op het vuur ter verhoging van de feestvreugde. Een beetje stoken mag altijd, toch! Of wat zout in de wonde wrijven.

Verder is deze week het conceptrapport van de ADR ontvangen. Daar werd vol spanning en verwachting naar uitgekeken, maar de ADR had zich goed aangepast aan de gebruiken hier op Bonaire: de afgesproken deadline werd niet gehaald en het rapport kwam wat later. Het rapport is nog departementaal vertrouwelijk, dus ik mag inhoudelijk niets over zeggen. Opmerkingen als bijvoorbeeld 'het is hier best positief ontvangen' ga ik dus niet maken.

Genoeg over het werk, tijd voor de keek op de week. Die week was vrij rustig eigenlijk. De zondag was een gezapig dagje, we waren nog moe van het bezoek aan Slagbaai van zaterdag. Nadat de ochtend voorbij gekabbeld was, zijn we gaan lunchen bij Coco en hebben we daar nog wat zon meegepikt. Volgens mij zijn we later op de middag ook nog bij Te Amo beach geweest, maar dat weet ik nu niet meer zeker. Het bijhouden van mijn locatie op mijn nieuwe telefoon verloopt nog niet helemaal perfect.

Maandag was voor mij weer een gewone werkdag, terwijl Mieke en Terra de laatste hand legden aan hun bruine teint. Die avond was al weer de laatste avond samen. We zijn uit eten geweest bij Cuba. Daar ben ik al regelmatig wat wezen drinken, maar gegeten had ik er nog nooit. Achteraf jammer, want we hebben heerlijk gegeten. Na het toetje en de koffie zijn we naar huis gerold en hebben we een laatste 'Ticket to Ride' gespeeld.

Dinsdag was het al weer tijd voor het afscheid. De negen dagen zijn omgevlogen en ik heb er enorm van genoten. Het was heerlijk om met elkaar te zijn en om met zijn drieën op pad te gaan. Na het laatste (vroege) avondmaal breng ik mijn dushi's naar het vliegveld. Inchecken verloopt niet helemaal soepel, want Terra d'r noodpaspoort blijkt niet te scannen te zijn, dus dat duurt even. Nadat meneer de supervisor zich ermee heeft bemoeid, komt het goed. Dan blijkt dat er voor een koffer betaald moet worden volgens de computer. Vreemd, want op de tickets staat wat anders. Ook dat komt ineens weer goed en het is tijd om afscheid te nemen. Eenmaal thuis kom ik in een heel leeg huis. Ik heb mijn mancave weliswaar weer terug, maar ben er nog niet echt heel blij mee. Als ik wat later zit te Netflixen hoor ik om een paar minuten over negen wat ik iedere dag hoor: het opstijgen van de KLM. Daar gaan ze weer.

Woensdag is een werkdag en verder niet boeiend. Donderdag zou ik de auto weer om moeten ruilen voor de Jimny. Ik had afgesproken dat ik een appje zou krijgen, zodra de auto klaar stond bij 'Bocar'. Ik kreeg geen appje, dus ging ik na het werk hardlopen, wat best wel lekker ging deze keer. Daarna app ik René hoe het met de auto staat. Ondertussen had ik het plan opgevat om wat te eten te scoren bij Mi Amor, want zin in koken had ik niet echt. Ook moest ik de geleende koelbox van Joyce nog even terugbrengen. Eerst de koelbox maar. Gevolg was dat ik bij Joyce een ovenschotel kreeg voorgeschoteld en dat we de avond gezellig kletsend over de zin van het leven en allerlei aanverwante zaken, hebben doorgebracht in haar voortuin. Mi Amor houd ik dus nog tegoed. In de loop van de avond appt René dat de Jimny gewoon klaar staat. Als ik die op de terugweg ga ophalen, gaat dat uiteraard niet goed. Ik ben niet eens verrast meer. Deze keer ligt de sleutel niet op de afgesproken plaats (onder de zonneklep). Ik bel René, die eerst verbaasd is (in tegenstelling tot mij) en later zijn collega beschuldigd van een tekortschietend intelligentieniveau. De sleutel blijkt nog op een bureau van een afgesloten kantoortje te liggen. Ik ga dus met de Hilux weer naar huis.

Door de auto zal het niet komen, maar ik slaap die nacht reteslecht. De volgende ochtend als ik naar het werk ga ruil ik de auto alsnog om en verloopt de overdracht vlekkeloos. De rest van de dag ben ik echter traag en duf. Halverwege de middag breng ik Harold even naar het vliegveld, want hij gaat een weekendje naar Curaçao, om wat vrienden op te zoeken. Half vijf houd ik het op het werk voor gezien en plof ik op de bank neer. Voor de avond had ik wilde plannen, maar ik twijfel op dat moment of ik de avond wakker ga halen. Twee uurtjes later komt de vraag om wat te gaan eten bij Mi Banana, een lokaal tentje waar ik nog nooit geweest ben. Laat ik het maar doen, anders komt er helemaal geen beweging meer in. Met Joyce en Inge schuiven we aan en op advies van Joyce gaan we voor de 'platte kip'. Die smaakt inderdaad prima. Als dat allemaal gelukt is, gaan we een kijkje nemen bij Coco. Daar is het die avond heel erg rustig voor een vrijdagavond. Oorzaak onbekend. Na een uurtje vertrekken we weer en gaan we op weg naar Islander. Daar gaat het gebeuren die avond: Halloween Party! We zijn nog net niet de eerste als we arriveren, dus we besluiten nog even wat te gaan drinken bij Cuba op het terras. Tegen de tijd dat de laatste ronde is geweest en de muggen ons helemaal lekgestoken hebben, gaan we weer naar Islander. Daar blijkt dat je de hoofdprijs moet betalen om binnen te komen, maar vooruit. Langzaam aan loopt het dan vol. Het blijkt dat flink wat mensen de moeite hebben genomen om zich in een mooie outfit te persen voor Halloween. Soms onbegrijpelijk, want waarom zou je in godsnaam de hele avond met een bloedheet masker op je hoofd rond willen lopen met dit weer. Maargoed, ieder zijn ding. Het is in ieder geval leuk om naar te kijken en het is een leuke avond. Tegen twee uur ben ik het zat, ben ik moe en haak ik af. De rest feest nog even door als ik naar huis wandel.

Zaterdag lukt het zowaar om wat uit te slapen en tegen de tijd dat ik klaar ben met alle noodzakelijke zaterdagse handelingen zoals boodschappen doen en wasserij bezoeken, is de dag al bijna voorbij. De rest van de zaterdag breng ik in alle rust door: filmpje kijken, hapje eten, niets doen.

Zondag vind ik van mezelf dat ik wel weer eens in actie mag komen. Ik merk dat ik in de weekenden overdag wat inkak. Als ik bij mezelf naga wat ik nou echt nog zou willen doen hier, kom ik uit op kitesurfen. Na was Googlen ga ik op pad naar Atlantis Beach. Daar zitten de twee grootste kitesurfscholen van het eiland. Ieder met een eigen Amerikaanse schoolbus als thuishonk. Het strand is echter helemaal leeg. Geen idee waarom, want beide scholen geven aan open te zijn. Van de week toch maar even bellen hoe dat dan zit. Ik besluit wat rond te gaan rijden en kom uit bij de jachthaven. Daar kwam ik laatst een mooie foto van tegen en het leek een mooie plek om plaatjes te schieten. Dat viel echter tegen. Er liggen zeker wel leuke bootjes in het water, maar leuke plaatjes ervan schieten was niet echt mogelijk. Daar had ik het dus gauw gezien. Onderweg nog wel wat fotootjes gemaakt, onder andere van de slipperboom. Het zijn eigenlijk twee bomen. In de ene hangen allemaal slippers, van oorsprong volgens mij losse gevonden slippers, maar het gaat steeds meer lijken op de hangslotjes aan de bruggen in Parijs. De boom is dan ook zwaar overbeslipperd. In de andere boom hangt allerlei zwerfvuil.

Na de foto's thuis gaan lunchen en bloggen. Op naar de volgende week, misschien wel met een kitelesje.

Bon siman!