Bonaire part 21 - Het land van geen idee

Al vanaf de tijd dat ik op de lagere school zit vond ik op-kamp-gaan geweldig. Hoe leuk was het om een week in een tent of kamphuis te bivakkeren en van alles te doen wat thuis niet kon en mocht. Het begon met schoolkamp (Vledder!) en handbalkamp, maar ging al snel over in korfbalkampen met eerst Pams (Pakt Aan Maar Samen) en later Futura. Bij Pams raakte ik echt besmet met het kampvirus. Later ging ik mee als kampleiding en nog later ging ik mee als vrijwilliger met kampen van Victory for Life. Dat waren kampen voor jongeren met overgewicht. In twee weken probeerden we de 'kids' van alles mee te geven op het gebied van gezond eten, gezond bewegen en een gezonde geest. Dat waren de meest indrukwekkende kampen. Mijn gedachten dwalen dan af en ik lees een dagboek van mezelf in een tijdschrift terug over één van deze kampen.

Dan merk ik dat ik nog uren door kan gaan met herinneringen ophalen, maar to the point: tijdens één van die kampen maak ik kennis met 'Het land van geen idee'. Echt zo een spelletje voor bij het kampvuur. Wat dat met Bonaire te maken heeft? Daar kom ik later nog op terug. Eerst de afgelopen week.

Zondag was de dag van regen, heel veel regen. De hele nacht regende het bijna aan één stuk door en dat ging 's ochtends gewoon door. De huisbaas is er vast blij mee, want water is hier reteduur en nu is het zwembad weer lekker vol, het water staat bijna 10 centimeter hoger. 's Middags was het tijd voor het afscheidsfeestje van Gerald. Hij gaat na 3 maanden weer terug naar 'BXP 8 geel' als ik me niet vergis. Het feestje dreigde bijna letterlijk in het water te vallen, maar zowaar klaarde het aan het begin van de middag op. Martha en Donny hadden hun schitterende huis en terras op de berg in Santa Barbara beschikbaar gesteld voor het feestje en voor de bijbehorende barbecue. Het werd een heel gezellige middag en avond, mede door de uitstekende barbecuevaardigheden van de kok.

Geheel onverwachts schoof, toen het vlees al bijna op was, Robert Grijseels aan. Hij is hier een weekje om Joyce bij te staan bij de implementatie van enkele BIR-maatregelen (geloof ik). Dat was wel een grappige situatie: toen hij nog bij GOB of Bedrijfsvoering werkte, hadden we wel eens zakelijk contact per mail, maar nooit live. Nu duurde het bij ons beide even totdat we doorhadden tegenover wie we zaten. We hadden werkelijk geen idee, want we hadden ons alleen maar voorgesteld met onze voornaam. Pas nadat Robert de term 3F liet vallen en ik daar op reageerde, drong er een vaag besef bij ons door en kwamen ook onze achternamen ter sprake. Pas toen kregen we in de gaten dat we elkaar al 'kenden'.

Keurig op tijd kwam er een einde aan het geslaagde feestje en ging iedereen weer op huis aan, zodat we de volgende ochtend weer fris en fruitig konden aantreden bij de RCN. Bij het thuisfront is dan wat lichte paniek ontstaan, omdat het weerbericht van Weeronline weinig goeds voorspeld: twee weken alleen maar regen en wolken. Nu ze zaterdag in het vliegtuig deze kant op stappen is dat zorgwekkend volgens de dames. Ik stuur dus sinds maandag iedere dag mijn eigen weerbericht naar ze toe. Gewoon livebeeld, dat zorgt tenminste voor duidelijkheid. Ik lijk Piet Paulusma wel: oant moarn (of beter: te mañan). Maar goed, ook ik heb geen idee hoe het weer volgende week is, deze week regent het in ieder geval (on)regelmatig.

Op dinsdag valt het besluit dat ik op 20 december terugvlieg naar Nederland. Dat moet, als het een beetje mee zit, genoeg tijd geven om de implementatie zoveel als mogelijk af te ronden. Dan is het na bijna zes maanden ook wel mooi geweest. Het is hier heerlijk en ik heb het geweldig naar mijn zin, maar dan heb ik het lang genoeg zonder mijn eigen dushi's moeten doen.

Woensdag kabbelt voorbij en ben ik vooral moe, want ik slaap al een paar dagen ronduit slecht. Of eigenlijk: ik slaap wel lekker, maar word veel te vroeg wakker. Het is lekker weer, dus ik ga na het werk nog even naar het strand. Ruim voor zonsondergang word ik daar al getrakteerd op een mooie lucht.

Donderdag was het pubquizavond in Woodstock. Rond 7 uur zochten Harold, Inge, Gerald (vanavond is echt zijn laatste avond) en ik er een tafeltje, om eerst nog wat te eten. Friet, sla en saté, lekker Hollands. Langzaamaan werd het steeds drukker en tot mijn verbazing was het tegen 8 uur zelfs vol. Uiteindelijk waren er maar liefst 14 teams die meededen. De quiz bestond uit 5 rondes van 10 vragen over uiteenlopende onderwerpen, bij vlagen makkelijk, af en toe onmogelijk en dan kijken we elkaar aan met een blik van 'geen idee'. Wel jammer dat het een hele trage quiz was. Zou wat dat betreft zo bij Omroep Max op de buis kunnen. Dat neemt niet weg dat het verder een leuke quiz en een gezellige avond was. Uiteraard zijn we met grote afstand tot de rest eerste geworden. Helaas kan niemand dat bewijzen, want er zijn geen foto's van genomen. Neem van mij aan: we stonden op het podium met een magnum Champagne en een vette cheque.

Over vrijdag valt weinig te melden en dan is het al weer zaterdag. Ik ben veel te vroeg wakker, dus kan nog mooi het weerbericht rond zonsopkomst sturen naar mijn dushi's, die zitten bij de gate op Schiphol.

En dan is het zover: ze zijn ingecheckt, ze zijn door de douane, ze hebben taxfree inkopen gedaan, ze hebben gegeten, gedronken en gewacht en gaan boarden. Not! Terra mag niet mee, want ze heeft geen paspoort maar een ID-kaart. Wat stom van ons! Hoe dan? Nou kijk: ik heb al jaren een ID-kaart en geen paspoort. Vlak voor vertrek heb ik dus een paspoort aangeschaft. Miek was dat vergeten en dacht dat ik met mijn ID-kaart naar Bonaire was gevlogen. Waarom ook niet, het is tenslotte gewoon een bijzondere gemeente. Maar nee, Bonaire is het land van geen ID. Terra had een paspoort, maar die is een tijdje terug verlopen. Miek heeft toen een ID-kaart voor haar aangeschaft, maar ik was in de veronderstelling dat ze ook een paspoort voor haar had aangeschaft. Niet dus. Zo dachten we allebei iets anders en iets wat niet klopte. Resultaat: twee lege plekken in het vliegtuig.

Als Miek eerst appt en kort daarna belt met het slechte nieuws, ben ik enorm van slag. Ik mis ze heel erg, maar pas dan merk hoe erg ik ze mis en hoe graag ik ze weer even wil zien en vasthouden. Als ik wat later via DenHaag.nl ga kijken hoe de spoedprocedure en de noodprocedure verloopt is het me snel duidelijk: einde verhaal, die komen niet meer. De spoedprocedure betekent dat ze op z'n vroegst vrijdag weg kunnen. Dan is de herfstvakantie al bijna voorbij. De noodprocedure via de marechaussee lijkt me kansloos: een waslijst aan eisen waar ze nooit aan kunnen voldoen.

Mieke en Terra gaan de molen in van weer wachten, koffers terug zien te krijgen en kijken wat er nog te regelen valt. Na een uurtje of drie komt er toch ineens witte rook: Terra krijgt een noodpaspoort. Geen idee waarom, maar dat blijkt minder moeilijk dan de regeltjes je doen geloven. Als je een ticket hebt is er blijkbaar al sprake van voldoende nood. Dus ze betalen een godsvermogen aan de KLM voor het omboeken van de twee tickets en voor een heleboel toeslagen. Na nog drie keer heen en weer te zijn gelopen tussen KLM en marechaussee is het rond: ze komen morgen. Zij blij, ik blij, maar ik ook nog niet helemaal gerust. Eerst zien, dan geloven.

Ik had net de tijdelijke grotere auto gecancelled, dus dat moet ik snel weer regelen. Blijkt gelukkig geen probleem. En nog naar de kapper, want ook die afspraak stond al. Als ik daar het verhaal vertel, is de eerste reactie van de kapster: 'ook stom van KLM dat ze dat bij het inchecken niet al hebben gemerkt. Dan hadden ze nog voldoende tijd gehad om een noodpaspoort te halen'. Ze had er toevallig ervaring mee. Inderdaad jammer van KLM, maar goed, we gaan zelf nou ook niet echt vrijuit, zeg maar. Met een strakke coupe ga ik boodschappen doen en dan de auto omruilen. Not! Mijn autootje start weer niet. Weer helemaal dood. Nu ben ik inmiddels bijna expert, dus ik weet dat het aan de startmotor ligt. Ik bel Rene, die verbaasd is en nu toch vermoedt dat het al die tijd al wat anders is dan de startmotor, maar hij heeft geen idee wat. Gelukkig staat de auto die ik zou krijgen vlakbij, ik loop er even heen en haal 'm op: een Toyota Hilux pickup. De wegenwacht lost het volgens Rene wel op met de Jimny. De sleutels kan ik onder de zonneklep stoppen.

Een uurtje later wil ik op pad met mijn camera. Ik moet er even uit na alle stress van vanochtend. Als ik de deur uitloop staat daar net de wegenwacht aan de Jimny te prutsen. Blijkt dat er één of ander fliepeltje niet goed vastzat aan de startmotor. Hij doet het weer en nu heb ik dus twee auto's voor de deur staan. Vermoedelijk verdwijnt de Jimny één dezer dagen tijdelijk.

Ik ga met mijn 'nieuwe' auto op pad. In mijn eerste weekend hier ben ik rond de zuidkant van het eiland gereden. Dat ga ik nog eens doen, want ik heb vast niet alles gezien. Daarnaast is er vermoedelijk ook van alles groen en nat, vanwege de hoeveelheid regen van de afgelopen weken. Het wordt een mooi tochtje. Bij de zoutpannen ligt op dit moment heel veel zout fotogeniek te zijn. Verderop is het inderdaad veel groener en natter dan een paar maanden terug. Ik kom ook op strandjes die ik de vorige keer heb overgeslagen. Pink Beach blijkt echter weinig pink.

Vlak bij de vuurtoren kom ik bij een vervallen huisje. Daar ben ik niet alleen. Wat dames zijn druk in de weer met vier knulletjes in mooie pakjes. Ze zijn bezig met een fotoshoot op mooie plekjes langs dezelfde route die ik rij. Ik had ze bij de zoutpannen ook al gezien. Ik vraag of ik ook wat foto's mag maken. Dat mag, als ik ze maar doorstuur. Dat ga ik doen. Ik moet erg lachen om wat je op de camera niet ziet. Achter het muurtje zitten soms één, soms twee van de dames verscholen om de jongens een beetje in het gareel te houden en om ervoor te zogen dat ze niet naar beneden kukelen. Dat laatste lukt bijna. Als ik afscheid neem, ben ik in het bezit van het e-mailadres van 'Bonaire Thasja', want dat is wat ze in mijn adresboek heeft geschreven. Als ik weg wil rijden en in mijn spiegel kijk, zie ik dat ze al bezig zijn met de volgende shoot: in de elektrische skelters.

Ik rij nog even door naar Sorobon en dan vind ik het wel mooi geweest. Terug naar huis en even wat te eten halen. Ik ga maar weer eens langs bij Mi Amor, da's al lang geleden. Ze is nog steeds lief en geeft me een heerlijke cheeseburger quesadilla mee. Hij smaakt heerlijk. Ik kijk nog een serie op Netflix en ga lekker vroeg slapen, want ik ben doodmoe.

En dan is het al weer zondag. Vandaag moet het dan maar gebeuren. Als ik wakker word kijk ik toch wel wat gespannen naar mijn telefoon: zou het allemaal goed gegaan zijn met inchecken. Dat blijkt het geval, met een half uurtje vertraging gaan ze op weg. Nu kan het alleen hier bij de douane nog misgaan, maar dat lijkt me sterk. Ik ga lekker hardlopen, wat vandaag niet zo soepel gaat. Ik ben traag als dikke stroop. Als ik weer een beetje ben afgekoeld, is het tijd om mijn mancave om te toveren tot een bewoonbaar appartement voor drie personen. Vooral het ophangen van de klamboe voor Terra is lastig, want er is eigenlijk niets om 'm aan op te hangen. Als ook dat gelukt is begint het grote wachten op mijn dushi's, nog een paar uurtjes...

Bon siman!