Bonaire part 19 - The Blue Lagun

Ik denk dat de meeste mensen van rond mijn generatie zich de film The Blue Lagoon met een hele jonge Brooke Shields en een hele jonge Christopher Atkins uit 1980 nog wel kunnen herinneren. Persoonlijk herinner ik me vooral Brooke Shields in iets wat nauwelijks een bikini mag heten, maar dat terzijde. Toen ik zondagmiddag Google Maps tevoorschijn toverde om een mooi plekje uit te zoeken voor mijn “expeditie” viel mijn oog op “Lagun”, een baai ongeveer halverwege de oostkant van het eiland. Er bleek ook nog een weg naartoe te lopen en ik zag al beelden voor me van The Blue Lagoon.

De keus was snel gemaakt en ik ging met volledige uitrusting (water, camera, telefoon, zonnebril) op pad. Het was vroeg in de middag, bewolkt en goed aan de warme kant zeg maar. De raampjes open had weinig zin, dus de airco ging op vol vermogen aan, iets wat ik eigenlijk nooit doe. De radio stond weliswaar ook gezellig aan, maar daar was niets meer van te merken door het kabaal van de airco, in combinatie met de standaardgeluiden die mijn auto altijd al produceert op de ‘matige’ wegen hier.

De weg naar Lagun toe, was nog weinig indrukwekkend en werd eerlijk gezegd ook steeds minder indrukwekkend. Toen bleek dat niet ver voor Lagun het afvalstation van het eiland bleek te liggen, bedacht ik me dat ik me misschien had laten meeslepen door visioenen van Bonairiaanse dames in Blue Lagoon klederdracht. Even verderop werd de Lagun zichtbaar als een grote droogliggende vlakte. Niet helemaal wat ik me had voorgesteld, maar best oké als je er van houdt. Niet veel later arriveer ik aan de kust. Lagun bleek een inham te zijn met een vervallen aanlegsteiger en vooral veel zwerfvuil en aangespoeld wrakhout. Zo tref ik onder andere een eenzaam klein, lief en schattig Mini Mouse-slippertje aan tussen de aangespoelde zooi en hoop ik alleen maar dat de eigenaresse er vrijwillig afstand van heeft gedaan.

De overkant van Lagun ziet er wel aantrekkelijk uit en daar staat ook een auto. Dat lonkt en is voor later. Bij een groot uitgevallen formaat koelbox die half in het water ligt, spot ik tot mijn verrassing twee flamingo’s. Ik besluit ze voorzichtig te benaderen, want de telelens ligt nog in de auto. Als ik redelijk dichtbij ben, zijn ze het ineens zat en vliegen ze weg. Achteraf blijkt dat niet eens erg, want het levert onverwacht mooie plaatjes op, al zeg ik het zelf. Wat verder strijken ze gelukkig weer in alle rust neer, zodat ik me niet al te schuldig hoef te voelen.

Terug bij de auto tref ik twee dames aan. Helaas niet in de gewenste klederdracht. Ze hebben wat wrakhout verzameld en vragen mij wat ik hun ook net wilde vragen: “hoe kom je aan de overkant?”. Op de weg terug zie ik een spoor van autobanden in de drooggevallen vlakte. Het spoor blijkt een mountainbiketrail te zijn, maar is breed genoeg en zo te zien hebben er meer auto’s gereden. Ik besluit de gok te nemen en volg het spoor. Dat gaat best goed met mijn autootje en het spoor slingert zich langzaam maar zeker tussen wat heuveltjes en kuilen door naar de andere kant van de Lagun. Af en toe komt het spoor in de buurt van water, maar de wielen blijven droog. Als ik er bijna ben, merk ik dat ik op het goede spoor zit, want de auto die ik eerder spotte vanaf de overkant komt me tegemoet. Eenmaal aan “de overkant” blijkt het hier wel mooi, maar niet spectaculair te zijn.

Na een paar foto’s heb ik het wel gezien. Terug dus. Euhhh, niet dus. Het autootje is helemaal dood. Meerdere pogingen om te starten leveren helemaal niets op. Dan krijg ik het wel even benauwd. Met nul verstand van auto’s kijk ik naar de lampjes op het dashboard, maar die zien er niet anders uit dan anders. Onder de auto liggen geen plasjes, dus wat dan? Gelukkig heb ik wel bereik, dus eventueel kan ik het verhuurbedrijf bellen, maar of die blij zijn als ze mijn hier op een mountainbiketrail moeten komen helpen betwijfel ik. Dan bedenk ik me ineens dat ik misschien de radio en de airco moet uitzetten voordat ik wil starten. Echt verklaren kan ik het niet, het is meer een wanhoopspoging. En ja hoor, na twee pogingen komt het autootje weer tot leven. Snel weg hier. Op de terugweg over het spoor durf ik nog niet echt de airco aan te zetten, dat kan later op de asfaltweg wel weer. Niet veel later zie ik dat het blijkbaar vloed aan het worden is, want het spoor waar ik eerder doorheen reed staat nu onder water. Nog geen reden tot paniek, want ik kan er goed omheen, maar ik weet nog niet wat ik verderop ga aantreffen. Dat blijkt gelukkig mee te vallen en ik kom zonder verdere problemen weer op de asfaltweg. Raampjes dicht, airco aan en weer naar huis. Daar aangekomen zijn alle wolken zo een beetje weg, dus is het tijd voor de zwembroek en ga ik lekker nagenieten op een heerlijk rustig Te Amo Beach. Anderhalf uur later is er van die rust weinig meer over en als ik het zat ben om steeds het door voetballende kinderen opspattende zand van mijn e-reader te schudden is het tijd om te vertrekken.

De werkweek is vooral heel benauwd, dat zorgt er voor dat ik gedurende de dag lekker afval. Wel jammer dat het slechts zweet is, wat voor het verlies aan overtollig lichaamsgewicht zorgt. Het zit er dus die zelfde dag weer aan. Over het algemeen kan ik wel met de tijdelijke windstilte hier op het eiland overweg, maar aan de Kaya Grandi geniet ik er niet van. Misschien omdat iedere ruimte zijn eigen temperatuur kent, variërend van ijskoud tot bloedheet, ik weet het niet. Een reserve T-shirt in de tas is op deze dagen geen overbodige luxe. Verder is de ADR in town. Eén van hen is Jany en speciaal voor Samara schieten we een leuk kiekje bij een bootje.

De implementatie van de verbetermaatregelen verloopt op onderdelen stroef en op andere onderdelen soepel. Af en toe moet ik daar een beetje mijn weg in vinden. Vrijdagochtend was het tijd voor een workshop voor de afdeling. Ik wilde met de desbetreffende collega's het nieuwe proces in kaart brengen en al workshoppend de te implementeren verbetermaatregelen finetunen. Ik had de workshop goed voorbereid, maar voelde toch wel een lichte spanning, want er hing best wel wat vanaf. Als ik voornamelijk aan het woord zou zijn, was het uiteindelijk geen succes. Ik was op zoek naar interactie. Met zes dames tegenover me (ze hebben hier een heel langwerpige vergaderzaal) ging ik van start. Nadat ik voor wat verwarring had gezorgd door te openen met "paard en ruiter" en wat toepasselijke filmpjes, won ik de dames voor me met de meegebrachte stroopkoeken en drop.

Als we eenmaal goed van start zijn, blijkt dat ik geen enkele reden tot zorg had. Ik moet af en toe mijn best doen om ook aan het woord te komen. Uiteindelijk vliegt de tijd voorbij en zijn we nog lang niet klaar als de tijd op is, maar heeft het wel al mooie resultaten opgeleverd. Wordt vervolgd dus. Tijdens de workshop veranderde overigens het hele eiland in een soort van blue lagoon. Een enorme regenbui zorgde ervoor dat zo een beetje alle straten blank stonden. Het bleef maar regenen en onweren. Dat onweer was nog wel vermeldenswaardig. Tijdens de workshop zaten de dames met hun rug naar het raam en ik stond met mijn gezicht naar het raam. Op enig moment stond er een enorme onweerswolk precies boven onze vergaderzaal. De flits en de donder kwamen onverwacht en keihard. Ik schrok en stond na een soort van sprongetje ineens een meter verderop, terwijl de dames tegenover mij alle zes zo een beetje los kwamen van hun stoel en wegdoken. Moet een heel grappig gezicht geweest zijn. Maar goed, geen strandweer dus.

Eenmaal thuis loop ik de kamer in en zie ik dat er iets is veranderd. Ik mis iets, maar het duurt zeker een seconde of vijf voordat ik me realiseer dat de ijskast uit de kamer is verdwenen. De inhoud blijkt te zijn verhuisd naar de oude ijskast in de keuken, wel jammer dat ze ook alles wat in de tijdelijke vriezer zat in de koelkast hebben gelegd, zodat het ontdooit is. Ik snap het niet zo goed, want de oude vriezer doet het nog steeds niet goed. Vermoedelijk wordt appartement 1 binnenkort verhuurd, want daar kwam mijn tijdelijke koelkast vandaan, maar dat lost mijn probleem met de vriezer niet op. Ik app dus Giovana en er volgt een boeiende appconversatie: zij appt Spaans en ik app Engels. Google Translate doet de rest. Not! Tussendoor ontvang ik ook nog een spraakbericht, maar dat is slechts wat gemompel.

En terwijl ik in afwachting ben van weer een glasheldere Spaanse reactie wordt er op de deur geklopt en staat Giovana daar. Live converseren we iets makkelijker, maar het blijft behelpen. Ik denk te begrijpen dat er die ochtend een monteur is geweest die de vriezer heeft gemaakt en ze zal er voor zorgen dat die monteur me belt met een uitleg. Verder volop verontschuldigingen voor de ontdooide voorraad in mijn koelkast. Het is al weer goed en tijd voor boodschapjes. In de supermarkt loop ik eerst Arthur en vervolgens Joyce tegen het lijf. Als ik met Joyce recepten aan het uitwisselen ben, belt de monteur. Het blijkt de mevrouw van de monteur en ze wil een afspraak maken voor zaterdagochtend. Ik snap er niets meer van, maar vind het best. Weer thuis ga ik lekker hardlopen. De regen van vandaag heeft effect: het is iets minder benauwd en ik loop een stuk lekkerder en sneller. Wel moet ik onderweg op de boulevard echt even stoppen. De zonsondergang is te mooi om voorbij te laten gaan.

Na wat eten en Netflixen word ik tegen half elf wakker en blijk ik de laatste 10 minuten van Better call Saul gemist te hebben. Ik ga naar bed en begin aan een waardeloze nacht, waarin ik meer niet slaap dan wel. Om een uur of half acht geef ik het op en ga ik maar aan de koffie, in afwachting van de monteur. Niet op tijd voor de afspraak met mij, maar vermoedelijk wel op tijd voor zijn eerstvolgende afspraak, staat Ramon voor de deur, de man van de vrouw van de monteur. Hij steekt zijn hand in de vriezer en kijkt mij vragend aan. Ik doe mijn verhaal, de uitgebreide versie. Ramon kijkt me aan, ondertussen op de juiste momenten knikkend en hummend. Na ongeveer een minuut laat hij weten geen Nederlands te spreken en het niet te begrijpen. Oh... Goed, dan de korte versie in het Engels: water bevriest, maar de rest bevriest nauwelijks. Verder worden de ijsblokjes soms een ijsblok. Mijn conclusie: dus hij wordt niet koud genoeg en blijft niet continu vriezen. Ramon krijgt een geniaal idee en haalt een thermometer. Min 8. Not very good zegt hij er nog bij. Dat klopt in ieder geval, want ik weet toevallig dat dat ding op min 18 hoort te vriezen. Hij kijkt wat beteuterd, hij heeft vermoedelijk geen flauw idee wat hij nu moet doen. Na wat nadenken komt hij met de oplossing: maandag komt hij terug en voor die tijd gaat hij Giovana bellen. Ben benieuwd wat ik maandagmiddag na het werk aantref.

Na de boodschappen en de was ga ik naar Jibe City, het paradijs voor surfbabes en surfdudes. Wij gaan vanmiddag surfen, althans, we gaan het proberen. We krijgen een korte training in het zand en gaan dan het water in. Onze surfplanken zien er wat knullig uit vergeleken met die van sommige kinderen die voorbij komen surfen. Die hebben een zeil wat ongeveer drie keer zo groot is. Mag de pret niet drukken, we gaan aan de slag. In het begin heel onwennig, maar na verloop van tijd gaat het zowaar aardig. Het lukt zelfs om te keren (al heet dat vast anders in het surfjargon). Als ik wat fotootjes maak komen mijn ware kwaliteiten als fotograaf naar boven. Het blijkt dat er een druppel op de lens zit, precies op de juiste plek. Vooral Inge is blij dat de druppel ervoor zorgt dat ze op de foto op precies de juiste plaatsen wordt geblurred (of hoe dat ook heet).

Na een kleine twee uur zijn we gaar en drinken we nog wat op het terras bij Jibe. Zo tegen zes uur beginnen we honger te krijgen en we besluiten om te gaan eten bij Joe's, één van mijn favoriete restaurants op het eiland. We breken op en gaan allemaal even naar huis om te douchen.

Volgende week meer, bon Siman!