Bonaire part 18 - Wind

Deze week geen foto's en deze week weinig spectaculaire verhalen, dus als je het druk hebt kun je ook nu stoppen en volgende week weer verder lezen. Het was vooral de week van weer in het ritme komen. Ik heb behoorlijk last gehad van de jetlag. De hele week om 2 of 3 uur 's nachts wakker worden, en dan weer verder slapen tot ergens tussen 5 en 6 uur. Ik was wel de hele week als eerste op mijn werk, dat dan weer wel. Verder is er gedurende de week niet heel veel gebeurd. Het heeft zelfs niet gewaaid deze week en dat is wel een dingetje.

Op maandag weer aan het werk na ruim twee weken afwezigheid. Als ik thuis de deur uit stap merk ik het meteen: het is drukkend warm. Meestal laat ik de raampjes in de auto open en geniet ik van de wind, maar nu moet de airco echt aan. Aan de sfeer op het werk is niets veranderd, het is nog altijd gezellig, er wordt nog steeds veel gelachen en er wordt nog steeds heel veel over eten gepraat. Wel jammer dat ook hier de koelkast het heeft begeven, met als gevolg dat ik maandagochtend in één of andere drab stapte toen ik binnenkwam. Ook jammer dat mevrouw N heeft besloten haar positie in mijn nabijheid in te ruilen voor een positie elders op de afdeling. Een fikse teleurstelling en een een deuk in mijn zelfvertrouwen zijn het gevolg. De dames U (blijft in mijn nabijheid) en D (zit nu in mijn nabijheid) maken het verlies ruimschoots goed, maar toch :)

De implementatie gaat stroef van start, omdat er tijdens mijn afwezigheid minder is gedaan dan ik had gehoopt. Vooral de samenwerking met functioneel beheer verloopt stroef, al merk ik in de loop van de week steeds meer dat Dwight (de functioneel beheerder met wie ik het meeste te maken heb) een prima gast is. Hij is onlangs "ingevlogen" en valt er middenin. Als ik eerlijk ben doet hij dat eigenlijk gewoon goed.

En zo kabbelt de week voort. Hardlopen dinsdag is niet een heel groot succes. Ik ben nauwelijks vooruit te branden. Het is vooral heel warm. Dat is het eigenlijk de hele week. Ik was er al weken voor gewaarschuwd: in september wordt het echt warm. Dat blijkt te kloppen. Het is niet zo dat het nu 10 graden warmer is, het scheelt misschien een graad of drie, maar de wind is weg. En juist die wind maakt het zo lekker hier. Verder is het met regelmaat bewolkt en zijn er aardig wat buien gevallen. Die bewolking is wel jammer, want ik vond het juist zo heerlijk om na het werk nog even een uurtje naar het strand te gaan. Dat zit er bijna de hele week niet in. Pas op vrijdag ga ik weer naar het strand. Vrijdag is ook meteen de drukste dag van de week. Na het werk naar het strand dus, dan even hardlopen. Deze keer rond zonsondergang, maar het blijft bloedheet. Ik zweet als een otter en dat houdt ook niet op. Het zwembad helpt niet, de koude douche helpt niet (kouder dan lauw wordt de douche niet), dus als ik om acht uur in Mezze arriveer zweet ik nog steeds na. Wel wordt dat het begin van een hele gezellige avond met Harold, Inge, Gerald, Joyce, Dwight en Mariëlle (devrouw verloofde van Dwight). We krijgen daar heerlijke hapjes voorgeschoteld en ik heb het helemaal naar mijn zin met dit gezelschap. We zijn nog niet klaar met de avond als we het restaurant verlaten en gaan op pad naar Coco Beach. Daar is het nog steeds retedruk en kunnen we ons prima vermaken. Als de muziek om één uur uit gaat, gaan we nog een biertje doen bij Little Havanna. Ook hier houdt de muziek om een uur of twee op en dan zit er niets anders op om aan het zwembad bij mi casa nog een laatste biertje te drinken. Daar eindigt een hele mooie avond. Tegen 4 uur lig ik in bed en ik slaap tot ongeveer half 10. Geen jetlag meer! Helaas wel een enorme kater. Nogal brak ga ik naar de wasserij en langzaam kom ik weer bij de mensen. In de loop van de middag ga ik me weer rotter voelen en tegen de avond krijg ik het bij vlagen zelfs koud. Ik vermoed dat ik koorts heb, al is dat lastig vast te stellen als je de hele dag door zweet en geen thermometer hebt. De plannen voor de avond (kijken naar het optreden van de dochters van een collega en een kroegfeestje) cancel ik. Ik blijft thuis. Dat het kroegfeestje aan mijn neus voorbij gaat, is misschien maar beter ook, ik heb genoeg bier gedronken dit weekeinde. Ik ga vroeg naar bed en wordt pas 10 uur later weer wakker. Dat is me hier nog nooit overkomen, maar ik voel me weer goed en fit. Zo is de week weer voorbij en kan ik weer beginnen aan datgene wat ik het meeste haat hier op het eiland: strijken. Het zijn maar 5 overhemden, maar het zijn er 5 teveel. Als dat ook achter de rug is, is het blogtijd en daarna maar weer eens op pad met de camera.

Bon siman!