Bonaire part 17 - Back home again

'Luca, are you coming with us today?' Dat was de vraag waar Anastasia de plannen van vorige week zondag volledig mee omgooide. Kostas en Anastasia hebben op zondag altijd hun vrije dag. Dat gaat dan op z'n Grieks: ze laten de boel de boel en je wordt geacht zelf je drankjes achter de bar te pakken en het op een briefje te schrijven. Meestal gaan ze op zondag met het gezin naar Dafne Beach, maar deze zondag gingen ze er met hun boot op uit. Die hebben ze nog niet zo lang en eerder deze week had ik al eens gedacht: lijkt me heerlijk om een dagje met zo een boot op pad te gaan. Dat werd dus werkelijkheid, want we werden door ze uitgenodigd om de zondag met ze door te brengen. Hoe leuk is dat!

Zoonlief Spiros (13 ofzo) ging ook mee en ook huisvriendin Karin (een alleraardigste Nederlandse Reikimaster, werkzaam bij DJI, hopend op een leuke baan bij de nieuwe gevangenis op Bonaire) ging mee. Het werd een heerlijke dag. Eerst met de boot achter de auto naar de haven in Agios Sostis. De tewaterlating ging op zijn grieks: zonder champagne en zonder knoop in het touw. Gevolg was dat Spiros braaf het touw conform opdracht van papa vasthield, maar dat het touw al snel niet aan de boot vastgeknoopt bleek.

De boot dreef weg, maar Kostas kreeg 'm met wat katachtige sprongen via een andere boot weer te pakken. Daarna gingen we op pad, terwijl het wederom heerlijk weer was. Op de mooiste plekjes langs de kust hebben we vervolgens gesnorkeld, gedobberd, gelegen en vooral genoten. We komen onder andere ook bij Keri Lighthouse, waar we aan het begin van de vakantie nog de grootste vlag ter wereld hoopten te bewonderen. Die bleek toen onder de naaimachine te liggen. We vermoedden een complot en dachten toen dat het gewoon een mooi verhaal voor de toeristen was, maar nu, komende vanaf het water, bleek de vlag weer te wapperen. Zie onderstaand filmpje rond 0:30 en 1:20.

Spiros ging snorkelen met ons fullface snorkelmasker en was er helemaal happy mee. Hij bleef maar dobberen in het water. De lunch was ook goed verzorgd. Heerlijke sandwiches, die met een biertje nog veel beter smaakten. Na de lunch hebben we ons gesetteld op een ministrandje op Marathonisi, het schildpaddeneiland. Het was hier zo heet dat je eigenlijk alleen maar in de schaduw of in de zee kon zitten. Bij het strandje was een grote grot waar je doorheen kon zwemmen en waar je veel vis kon vinden. Vooral scholen met kleine sardientjes. Leuk om te zien hoe die uit elkaar stoven als je erdoorheen zwom, waarna ze elkaar weer mooi opzochten. Tegen het eind van de middag was het mooi geweest en werd de boot weer op de aanhanger geladen. Het was een heerlijke dag geweest, een mooie laatste vakantiedag, al was het nog niet echt de laatste. We hebben Spiros nog blij gemaakt met Miek d'r snorkelmasker en 's avonds maar weer eens gegeten bij OléOlé. Dat was het voor de zondag.

Maandag was de dag van de terugreis. Na het ontbijt konden we op het gemak inpakken, want we hoefden pas om een uur of één het appartement uit. Toen bleek dat alles weer net aan in de koffers paste, zijn we gaan lunchen bij Amoutsi en de rest van de dag hebben we aan het zwembad doorgebracht. Tegen vijf uur hebben we ons een pizza Grantzaos voor laten schotelen en daarna was het tijd om naar het vliegveld te gaan. Aldaar hebben we afscheid genomen van onze geliefde bolide en konden we aan de thuisreis beginnen. Even na middernacht waren we weer thuis en werden we verwelkomd door Sippie, onze kater die na iedere vakantie ineens heel groot lijkt, omdat de Griekse katten zo klein zijn.Dinsdagochtend kon ik Terra voor het eerst op haar scooter naar school zien rijden. Het meisje is een mevrouw aan het worden. Time flies. Wel is ze nog wat schrikachtig: ik stond voor het raam te kijken hoe ze d'r scooter pakte. Ze stond buiten met haar rug naar me toe op ongeveer een halve meter afstand. Toen ze zich omdraaide en mij zag schrok ze zo dat ze bijna los kwam van de grond. Aan mijn uiterlijk kan het niet gelegen hebben. Verder bestond de dag uit de gebruikelijke leuke dingen na de vakantie: koffers uitpakken en wasjes draaien. 's Avond bij mijn favoriete schoonouders gegeten en bijgekletst.

Woensdag had ik de tandarts op het programma staan. Dat was niet zo een succes. Ik heb (al maanden) één of ander blaasje/bultje op mijn tandvlees, wat af en toe irriteert. Toen ik François daar op wees, zei hij na één blik meteen 'oei, da's niet zo mooi'. Blijkt dat ik één of andere ontsteking heb bij een kies waar ik ooit een wortelkanaalbehandeling heb gehad. Kan ook zijn dat er een breuk in die kies zit. Prognose: kies eruit en implantaat erin. Dat zien we in 2019 wel weer, moet ik nu nog even niet aan denken. 's Avonds gingen we bij mijn moeder en mijn gemene stiefvader eten. Martin had een geweldige roti gemaakt, waar ik veel te veel van heb gegeten. Hij had er ook nog wat Amstel Bright bij gescoord. Het toetje was minder, maar dat was dan ook niet zelfgemaakt. Uiteraard heb ik hem nog wel wat tips gegeven voor een volgend toetje: Banoffee, iets heerlijks wat we in Griekenland voorgeschoteld hadden gekregen. Ik reken erop dat we dat de volgende keer, ergens in december, voorgeschoteld krijgen.

Donderdag was de zakelijke dag. Eerst had ik overleg bij BZK. Een soort van brandje blussen. Mijn 'rapportje' was bij de Algemene Rekenkamer beland en daar had iemand het (slecht) gelezen en niet helemaal begrepen. Gevolg was dat er vragen werden gesteld aan BZK over mijn heldere epistel. Bij BZK was onrust en die onrust werd weer doorgestuurd naar de RCN. De betreffende mailwisseling las ik in Griekenland, waarna ik heb aangeboden om wat toelichting te geven aan BZK. Uiteindelijk is dat geloof ik wel geslaagd en was de kou uit de lucht. Daarna wilde ik even bij het FDC langs om wat collega's gedag te zeggen. Dat even werd langer dan verwacht, want ik heb met heel veel mensen kort even bijgepraat. Echt leuk om daar weer even te zijn en ook leuk om te horen dat een behoorlijk aantal collega's de blog waardeert. Het gaat te ver om te zeggend dat er op maandagochtend een serieuze dip in de productiviteit waarneembaar is, maar het komt er wel in de buurt als ik de verhalen mag geloven. En omdat ik al een aantal weken mijn naam niet meer in het MT-verslag zie voorbijkomen, loop ik live ook nog even binnen bij het MT.

's Avonds ging ik met Miek naar Theater de Veste. Dat paste nog precies in de agenda. We hadden al maanden geleden voor een heel jaar theatertickets aangeschaft en vanavond was het tijd voor Jasper van Kuijk. Een voor ons onbekende cabaretier. De voorstelling was leuk, maar niet spectaculair.

Vrijdag was de dag van het inpakken van de koffer en het niksen. 's Avonds weer bij mijn favoriete schoonouders gegeten, verder een dag waar niet veel over valt te melden. Behalve dat het weer de laatste avond thuis is voor een paar maanden.

Zaterdag weer naar Schiphol. Onderweg gaat het natuurlijk weer regenen, dus ik krijg er al weer meer zin in, al ga ik Mieke en Terra wel weer missen. Dit keer is het maar vier weken, dan komen ze even vakantie vieren op Bonaire. Vlak voor Schiphol valt mijn oog op een mooi bord, wat er waarschijnlijk al jaren hangt, maar wat ik nooit eerder heb gezien.

In de rij bij de security kom ik Jany tegen, zij gaat samen met vier ADR-collega's ook naar Bonaire en komt namens de ADR onder andere een oordeel vellen over de verbetermaatregelen bij Financiën. In het vliegtuig blijk ik naast een dame te zitten die bij de centrale bank van Aruba werkt. De Arubaanse versie van de DNB dus. Ik gooi nog even een balletje op over het bijna-monopolie van de MCB/WIB en over hashtotals, maar daar gaat ze niet over. Jammer. Ook jammer dat ze haar chocolademousse niet helemaal opeet (terwijl die heel lekker was), want als de stewardess haar blad met eten aanpakt besluit de mousse in vrije val tussen mijn stoelleuning en mijn broek een veilig heenkomen te zoeken. Helaas wel ondersteboven. De aandacht die ik vervolgens krijg van de stewardess maakt alles weer goed en na wat schoonmaakwerkzaamheden, koffie en een cognacje ben ik het al weer vergeten. Verder verloopt de reis voorspoedig en gevoelsmatig lekker snel. Ik luister een muziekje, lees mijn boek uit, kijk een filmpje en schrijf het verhaal hierboven. Dan is het nog maar twee uurtjes tot Aruba en na een korte tussenstop land ik al weer op Bonaire.

Harold kwam me ophalen en niet veel later ben ik weer in mijn tweede thuis. Zo voelde het niet meteen, want er was één en ander veranderd in tijdens mijn afwezigheid. Om de één of andere reden is mijn hele appartement leeggehaald, grondig gereinigd en van ongedierte ontdaan en weer ingericht. Vermoedelijk omdat ze appartement 1 hadden moeten schoonmaken in plaats van mijn appartement, want daar schijnt wel ongedierte te zitten. Op zich fijn, alleen liggen al mijn spullen nu op net een andere plek. Ook heb ik een nieuwe bank of stoel. Beide zijn nu rood, terwijl één van de twee wit was toen ik wegging. Ik weet alleen niet meer of de bank of de stoel nu wit was. Kan ook zijn dat alleen de hoes nieuw is, want het is een IKEA-modelletje. Ook heb ik nu een tweede koelvriescombinatie in huis staan. In de woonkamer, dat dan weer wel. Voordat ik wegging had mijn vriezer kuren en blijkbaar is dit de oplossing. Ik hoop dat dat tijdelijk is, maar we zullen zien. Volgens Harold is het de koelkast uit appartement 1, dus zodra daar weer iemand in komt zullen ze wel een andere oplossing zoeken. De zaterdagavond is vooral een gevecht tegen de slaap. Ik val om van de slaap, maar wil zo lang mogelijk opblijven, om de jetlag te verslaan. Een serietje op Netflix kijken lukt nog net, maar dan dreig ik het gevecht te verliezen. Ik besluit maar een wandelingetje naar het centrum te maken. Onderweg blijkt dat het inmiddels met enige regelmaat regent, Ik loop gelukkig op een droog moment buiten. Eenmaal in het centrum trakteer ik mezelf op een ijsje en wandel ik weer terug. Wat later geef ik de strijd op en ga ik slapen.

Niet helemaal onverwacht word ik veel te vroeg wakker. Om een uur of zes ben ik het zat en sta ik op. In de koelkast tref ik dan nog zes bijzondere biertjes, die ik van Eefje en Pieter heb gekregen. Leuk! En lekker waarschijnlijk, dat ga ik later uitvinden. Zij waren na hun vertrek bij de RCN op vakantie in Colombia en daarna nog een paar dagen op Bonaire. Ze hebben mijn appartement geleend toen ik er niet was. Inmiddels zijn ze weer in Nederland en gaan ze daar weer aan een nieuw hoofdstuk van hun leven beginnen. Na het uitpakken van de koffers, het opruimen, boodschappen doen en het bloggen, ben ik ook klaar voor het volgende hoofdstuk: de implementatie. Maandag in volle vaart ertegen aan.

Bon siman!