Bonaire part 15 - Blei ij

En zo zit ik ineens aan de andere kant van Nederland (da's een doordenkertje, zelf moest ik er ook even over nadenken). De afgelopen week is omgevlogen (weer zo een scherpe, dat belooft wat) en zo zit ik alweer op mijn griekse terrasje naast mijn dushi te bloggen (nee, we zijn nog niet uitgepraat). Genoeg haakjes, nu weer to the point.

Afgelopen maandag en dinsdag lijken al weer zo ver weg dat ik het me eigenlijk niet meer zo kan herinneren. Het waren gewone werkdagen, ik heb verder wat hardgelopen en genetflixt. Het enige noemenswaardige is dat mijn enorme vriezer niet meer enorm goed vriest. Ik had een goddelijk lekkere pastasaus gekookt en nog genoeg over om wat in te vriezen, maar dat lukte niet echt. Het brood was ook weer zacht en de ijsblokjes begonnen wat te zwemmen. De volgende dag was de monteur er, onder begeleiding van de spaanstalige dame die het huis beheert, om de boel te repareren. Hij vond dat alles nog prima werkte, dus na het werk kon ik dat controleren en concluderen dat we een verschillend beeld hadden bij 'prima'. De huisbeheermevrouw weer geappt (via Google translate) en ze zou woensdagmiddag weer inclusief monteur verschijnen. Woensdagochtend was voorlopig mijn laatste werkdag. Mijn rapportje werd goed ontvangen in het MT en aangenomen, met een paar kleine puntjes die ik nog moet toevoegen. Da's mooi, daar wordt je blij van. Nu kunnen we na de vakantie in volle vaart verder met de implementatie. Waar ik ook blij van werd was het vooruitzicht om 's avonds weer lekker naar huis te vliegen. Die middag op het gemak mijn koffers gepakt, inclusief alle overbodige spullen die ik wel had meegenomen, maar al ruim twee maanden niet had gebruikt. Ondertussen was ik in afwachting van de monteur, maar die besloot de volgende dag pas te komen zo hoorde ik in de loop van de middag. We zien na de vakantie dus wel hoe het met de pastasaus is.

Blij als ik was om weer naar huis te gaan, was ik mooi op tijd op het vliegveld. Zeker als je bedenkt dat ik zo stom was om niet te checken of er vertraging was. Die was er natuurlijk. Vanwege onweer was de vlucht uit Amsterdam met een flinke vertraging vertrokken. De tussenstop op Aruba werd overgeslagen vanwege verplichte vlieg- en rusttijden voor de bemanning. Zelfs zonder die tussenstop landde de KLM nog veel te laat op Flamingo Airport. Op Bonaire kon de verse bemanning (met ons aan boord dus) eerst nog naar Aruba om daar mensen af te leveren en op te pikken met heel veel vertraging. Aldaar kwam er een klein Zuid-Amerikaans uitzien manneke op de lege stoel aan het raam naast me zitten. Van een gesprek kwam weinig (niets), want hij sprak geen Nederlands of Engels, zelfs over Spaans ben ik niet zeker. Van hem werd ik niet blij, hij viel namelijk irritant makkelijk in slaap. Hij ging zitten en sliep. Dat wist ik zeker, want hij snurkte erbij. Hij werd wakker toen we gingen eten, viel weer in slaap en werd weer wakker bij het ontbijt. Uiteraard viel hij daarna weer in slaap om vervolgens weer wakker te worden toen de wielen de grond weer raakten. Uitermate irritant als je zelf de grootste moeite hebt om in slaap te vallen.

Het volgende moment waar ik blij van werd was even later in de aankomsthal, waar Miek me op stond te wachten. Hoe fijn was dat, elkaar weer zien en vasthouden na zo een lange tijd! Op weg naar huis was het uiteraard echt Hollands weer: grijs en regen. Eenmaal thuis kom ik Terra ook weer een knuffel geven en toen Sippie ook nog verscheen was het gezin weer compleet. Hoewel ik doodmoe was hebben we toch lekker verhalen uitgewisseld en bijgekletst. 's Avonds hoefden we niet te koken, want we werden bij schoonma en -pa verwacht. Draadjesvlees tot op sterrenniveau uitgevoerd. Daarna weer thuis op de bank, met z'n drieën de eerste aflevering van Robinson gekeken. Dat kijken we eigenlijk al jaren met z'n drieën, dus leuk om nu weer te doen. Met moeite lukte dat, want mijn ogen vielen bijna dicht. Daarna dus meteen naar bed en heerlijk lang geslapen.

De vrijdag was de dag van uitpakken, blij zijn dat ik weer thuis was en weer inpakken. Tien uur naar bed, want om tien voor twee (daar wordt je niet blij van) ging de wekker. Op naar Schiphol. Schiphol had ons een gratis upgrade naar Valet Parking gegeven. Dat was heel fijn, maar de nieuwe ingang voor Valet Parking was slecht aangegeven, dus werd ik minder blij omdat we moesten zoeken, verkeerd reden en veel tijd kwijt waren. Het vliegen verliep voorspoedig en even voor 10 uur 's morgens waren we al present in Grantzaos Villas. Ook een soort thuiskomen, want hier zijn we al eerder geweest. Hier hebben we drie jaar geleden Muis en Michel ontmoet, een leuk stel uit Brabant, die we later in Eindhoven nog eens hebben ontmoet bij een concert van Bon Scotch (Michel is de gitarist in deze AC/DC tribute band). Zij zijn er dit jaar ook weer en zitten er al een paar dagen. Na een tukkie ben ik weer fit en gaan we ergens lunchen.

Als we later wat aan het zwembad liggen te genieten komen Muis en Michel terug van hun expeditie en kletsen we gezellig bij. Rond etenstijd maken we een lekker wandelingetje om uiteindelijk te belanden bij een prima restaurantje. Eenmaal terug treffen we M&M en nog een ander stel en onder het genot van een drankje leuteren we verder.

Slapen lukte 's nachts lukte prima en zo zijn we alweer bij het ontbijt aanbeland. Daar werd je onder andere blij van de heerlijke volle Griekse yoghurt. Later die ochtend gingen we op uitnodiging van Anastasia (de gastvrouw alhier) mee naar Dafne Beach (DdZ: wow, je eigen strand!). Het laatste stuk daar naartoe was over een stuk weg wat minder prettig was. De wegen op Bonaire zijn er paradijselijk bij. Daar hebben we heerlijk gelegen, gelezen en geluncht, om vervolgens weer terug te rijden. Dat ging lastiger. Onze Toyota Aygo was met geen mogelijkheid de berg meer op te krijgen. De wielen spinden, het dashboard leek een kerstboom en maakte allerlei piepgeluid, maar echt omhoog gingen we niet. Een alleraardigste griek keek wat bedenkelijk en vertelde ons vervolgens dat we misschien beter de easy road konden nemen. Als we dat eerder geweten hadden...

En zo waren we weer terug, zwommen we wat, vielen we wat in slaap op een strandbedje en was het weer tijd om te bloggen.

Bon Siman, of ωραία εβδομάδα