Bonaire part 10 - Geert

Vorige week was ik geëindigd met de mededeling dat ik zou gaan snorkelen met een collega. Dat hebben we inderdaad gedaan, maar het blijft toch wat raar om aan een collega te vragen: heb je zin om morgen te gaan snorkelen? Heb ik in Den Haag in ieder geval nog nooit gedaan. Hoe dan ook: we hebben lekker gesnorkeld bij 1000 steps. Naast heel veel vis weer twee mooie schildpadden gezien, dat is iedere keer toch weer een mooi moment.

Maandag was het weer tijd voor een nieuwe werkweek. Aangezien het hek naast mijn raam nog steeds geluidloos open blijft gaan, ben ik goed uitgerust aan de week begonnen. Het werk vordert gestaag, de klus gaat goed, men is tevreden en ik heb het naar mijn zin. Het is inmiddels wel wat rustiger geworden op de afdeling, want ook hier is het vakantieperiode. Woensdag was er zelfs helemaal niemand. Dat was niet vanwege de vakantie, maar vanwege een training. Ik had weinig zin om in mijn eentje op de afdeling te zitten, dus ik heb thuis gewerkt. Ook hier kan dat prima. Lekker in mijn korte broek aan de eettafel en aan de tafel op de binnenplaats gewerkt. Muziekje op, deuren open, computer aan en gaan. Ik blijf het heerlijk vinden om af en toe thuis te werken.

Dagelijks krijgen we op het werk een digitale knipselkrant met lokaal overheid gerelateerd nieuws. Leuk om te lezen, ik krijg zo een beetje een beeld van wat er allemaal speelt op het eiland en in de lokale politiek. Deze week kwam er ook een knipseltje voorbij over de criminaliteit op het eiland. De afgelopen dagen was er op wat plaatsen ingebroken en was er ergens overlast geweest, maar wat toch wel het meeste opviel was dat de politieboot was gestolen… Hoe dan ook, voordat ik een verkeerd beeld schep van het eiland: ik voel me hier geen moment onveilig.

Het dieptepunt van de donderdag was dat ik mijn eerste aanrijding heb meegemaakt. Ik stond ‘s morgens stil op de parkeerplaats om te kijken waar ik de auto neer zou zetten, toen er iemand achteruit zijn parkeerplaats uit kwam rijden. Helaas stond ik daar net. De schade was heel beperkt en het was verder snel geregeld, maar toch niet fijn.

Aan het eind van de werkweek was het weer tijd om wat te gaan eten. Samen met een collega ben ik bij Windsock gaan eten. Een heerlijke Griekse burger op een mooi en lekker koel plekje aan zee. Zaterdag was ik nauwelijks vooruit te branden. Overdag heb ik boodschappen gedaan en een bezoekje gebracht aan de plaatselijke wassalon. De rest van de dag heb ik lui genetflixt. ’s Avonds was er een festival in Kralendijk: Taste of Bonaire. Gezien mijn ervaring met het festival vorige week had ik geen hoge verwachtingen, maar dat was onterecht. Het was heel druk en heel leuk. In feite was het een soort braderie met muziek, stands met snuisterijen, stands met drinken en heel veel stands met eten (uiteraard). Ik heb wat hapjes naar binnen geschoven en ze zijn prima gevallen en bevallen. Ondertussen zaten we met een groep collega’s en bijvangst bij Cuba lekker wat te drinken. Na verloop van tijd vertrokken een aantal collega’s naar een feest (met als thema “het foute feest”) en bleven we met z’n 3-en achter. Ik zag dat feest niet zo zitten, want dat zou betekenen dat ik ’s avonds terug moest rijden. Op zich niet erg, maar bij een leuk feest hoort ook bier. Maar nog geen uur later waren de collega’s weer terug. Het feest was zo fout dat er echt niets te beleven viel. We hebben de avond dus gezamenlijk uitgezongen in Cuba. Dat was zeker geen zware opgave, het was gezellig. Na afloop verliep de wandeling naar huis ondanks het genuttigde bier vlekkeloos.

En zo was het weer zondag. Na een laat ontbijt ging ik op pad naar het Gotomeer. Dat ligt in het noorden van het eiland, tegen het nationale park aan. Ik heb weer heerlijk in mijn autootje gezeten en genoten van de omgeving. Ben weer ontelbare keren gestopt en heb heel veel foto’s gemaakt. Het is een prachtig natuurgebied. De meeste foto’s van deze week zijn dan ook van het gebied rondom het Gotomeer.

Op de weg terug zag ik een bordje naar een uitzichtpunt: Seru Largu. Dat wilde ik wel eens zien. Het betekent in het Papiaments “grote heuvel” en het is de op drie na hoogste berg van Bonaire (123 meter hoog). Je kunt vanaf die berg eigenlijk heel Bonaire wel zo een beetje zien. Op de foto zie je het uitzicht op Klein Bonaire, het eilandje waar ik ook nog naar toe moet om te snorkelen. Op de top van Seru Largu is ook een monument aanwezig; het zogenaamde Millennium Monument. De tekst op het monument is Papiaments. Voor de liefhebber: “Christus Gisteren Vandaag en voor Altijd”.

Weer op weg naar beneden kwam ik een mooi bord tegen wat me aan Geert Wilders deed denken: “Willen jullie meer of minder Makamba’s”. Zou onze Geert zijn tekst gewoon hier gejat hebben?

Eenmaal thuis was er nog tijd genoeg voor wat leuks, dus heb ik mijn zwembroek gepakt en ben ik weer eens een nieuw strandje gaan zoeken. Ik kwam uit bij Te Amo Beach. Daar heb ik heerlijk nog even aan mijn teint gewerkt. Zo ben ik weer helemaal klaar voor de nieuwe week.

Bon Siman!