Bonaire part 14 - Surprise, surprise!

Zo gedurende de week komen er af en toe wat ideetjes bij me op voor een mooie titel. De afgelopen week zijn er een hoop titels voorbij gekomen, iedere keer werd er een titel vervangen door een betere titel. Uiteindelijk was er maar één titel die recht doet aan de afgelopen week.

Het begon met mijn verjaardag. Dat was natuurlijk niet echt een verrassing voor me, maar de enorme verjaardagskaart van de Haagse collega's wel. Toen ik vervolgens als oude man (volgens mij val ik nu officieel in de categorie 'senior') op mijn werk kwam, bleek dat mijn werkplek ook nog helemaal versierd was. Dat was een tikkeltje onverwacht, maar wel heel leuk. Wel flauw dat ik zelf de zooi uit de papierversnipperaar op mocht ruimen.

Later die ochtend waren de collega's dan weer verrast, want ze kenden de toetscombinatie [Windows] - [L] nog niet allemaal. Die was noodzakelijk, want iedereen moest even mee naar wat Bonaire's beste ijssalon schijnt te zijn. Ik kon de dag ervoor namelijk geen taart vinden bij Van den Tweel (de Appie). Ook verrassend: er bleek dat weekend een heuse schietpartij te zijn geweest op het parkeerterrein bij het werk. Er kwamen wat filmpjes van het 'evenement' voorbij en wat bleek tot mijn grote verrassing: Andy (zie vorige week) speelde één van de hoofdrollen.

Dinsdag was dinsdag, de dag dat collega Jervis weer een dagje ouder werd en zijn 27e verjaardag vierde. Woensdag was de dag dat de communicatie niet heel soepel verliep en woensdag was de dag dat ik weer voor het eerst ging hardlopen sinds ik mijn enkel had verzwikt. Dat ging verrassend goed, want ik had nergens last meer van. Het ging ook verrassend langzaam, dat was wel jammer. Twee weken niets doen is niet goed voor je conditie. Woensdag was ook de dag dat ik formeel te horen kreeg dat ik tot 1 december kan blijven. Dat was niet echt een enorme verrassing, maar wel heel fijn om te horen. Die zekerheid betekent namelijk dat Mieke en Terra in de herfstvakantie langs kunnen komen. Zo leuk!

Donderdag was ook verrassend. Er lag ineens een heel nieuw cruiseschip in de haven aan een pier die nog in de steigers staat. Niet echt belangrijk, maar wel iets wat mooi past binnen het thema van deze week.

Dat was echter niet de enige verrassing. Het was ook de eerste dag dat er bij mij 'enige irritatie' was sinds ik hier werk. Ik heb die dag zo vaak gehoord 'Je denkt al in oplossingen, maar wat is je behoefte?', dat uiteindelijk de enige behoefte die ik nog had, nogal gewelddadig van aard was. Die avond hebben we (Harold, Inge, Gerald met zwager Kees en ik) verrassend lekker gegeten bij Patagonia, een Argentijns restaurant. Niet verrassend: we hebben de avond afgesloten met Amstel Bright bij Cuba.

Vrijdag was de dag dat collega Lenny jarig was. Daarnaast was vrijdag de dag van de grootste surprise van deze week. Er was door de vriendin van Jervis (ik geloof dat ze Julissa heet) een surpriseparty georganiseerd. Tot mijn verrassing was ik ook uitgenodigd, zodat ik ook in het complot zat en twee weken lang bang was dat ik mijn mond voorbij zou praten. Dus vrijdagavond verzamelden we in een speeltuin ergens in een wijkje. Heel erg op het gemakje zijn er wat mensen bezig met wat voorbereidingen, totdat er ineens leven in de brouwerij komt: hij is in aantocht. We wandelen de onverharde weg af en nemen tactische posities in bij een bocht. Nadat we met gevaar voor eigen leven een keer of drie al 'surpise!' roepend voor de verkeerde auto zijn gesprongen, komt Jervis aangereden. Hij is echt heel erg verrast (of hij heeft een Oscar voor best male actor verdiend) en dan kan het feest beginnen. Ik krijg zo langzamerhand een wat vreemd gevoel, maar ik kan nog niet plaatsen wat het nu is. Ik kijk wel mijn ogen uit. De surpriseparty heeft als thema 'spelletjes', wat mooi uitkomt in een speeltuin. Er komt alleen nog weinig van spelletjes. Uiteindelijk snap ik waar mijn vreemde gevoel vandaan komt: het is de relaxte manier waarop alles gaat. Het opbouwen van een spelletjesparcours duurt eeuwen, maar niemand vindt het erg. Iedereen lacht, hangt, klets en doet, terwijl er ondertussen een hapje en een drankje voorbijkomen. Als het dan klaar is, is het tijd voor de teamindeling. Daarbij blijkt dat de gemiddelde Bonairiaan erg van discussiëren houdt. Zoiets simpels als een gekleurd ballonnetje uit een envelop pakken levert al discussie op. Ik zit overigens in Team Verde. Als de teams dan eindelijk klaar staan leveren de spelregels ook weer discussie op. Dan volgt de wedstrijd zelf en daarna is er ook weer genoeg om over te discussiëren. Dat is overigens geheel terecht, want hoewel we glansrijk het eerste spel winnen, worden we geheel onterecht gediskwalificeerd. Sterker nog: ze proberen mij, als enige makamba, de schuld in de schoenen te schuiven. Heel even heb ik me dus ook met de discussie bemoeid. Ronde twee met de bekers (zie filmpje met een nogal fanatieke dame die een herkansing krijgt en verliest) winnen we ook, daarna volgen drankspelletjes, waterballonnenspelletjes en watergevecht, waarna niemand zich nog om iets van een stand druk maakt. Hoe dan ook: ik heb een geweldig leuke avond gehad en ben blij dat ik was uitgenodigd en dit kon meemaken.

Zaterdag was de dag van de mangrove. Harold en ik hadden een kayaktochtje (met snorkeluitstapje, hoe verrassend) geboekt door de mangrove bij Lac Bai. We waren gewaarschuwd voor veel muggen, dus we hadden ons goed voorbereid. Shirt met lange mouwen, twee soorten deet, water, camera en zonnebrand. Verrassend genoeg waren we de enige twee die die middag geboekt hadden, dus we kregen een privé tour van gids Rob. Dat was heerlijk, want nu had hij alle tijd om dingen te vertellen en te laten zien. Tijd die hij anders kwijt was geweest aan het bij elkaar houden en krijgen van een groep van zestien man/vrouw. Het was supermooi om door de mangrove te kanoën. De uitleg van Rob maakte het nog interessant ook. Hele korte samenvatting: de mangrove is in feite één grote kraamkamer voor zo een beetje alles wat er in zee leeft.

Halverwege de tocht was het tijd om te snorkelen. Het water is wat troebeler dan bij de meeste riffen, maar ik heb mooie plaatjes gezien en geschoten. Het zonlicht kan soms heel mooi door de mangrove in het water schijnen. Dat levert schitterende plaatjes op van algen in allerlei kleuren die zich gehecht hebben aan de wortels. Verder zit er echt enorm veel vis. Die vissen doen verrassend weinig: het zijn een soort hangvissen. Ze hangen een beetje onder die wortels en doen verder niets.

Ook verrassend: muggen kunnen heel goed het pijpje van je snorkel invliegen. Harold heeft een gewoon masker, dus die kreeg wat muggen in zijn mond. Nadat ik uitgelachen was, bleken ze ook mijn hippe fullface masker in te kunnen. Da's wel apart: je kan er namelijk niet bij als zo een mug dan op je ooglid gaat zitten. Op de terugweg bleek dat de deet op de heenweg heel goed had gewerkt. Waar we op de heenweg weinig last hadden van muggen bleken ze op de terugweg met honderden tegelijk op ons af te komen. Vermoedelijk omdat de deet tijdens het snorkelen was verdwenen. Dan ervaar ik ook dat tegelijkertijd peddelen en muggen doodslaan verrassend lastig is.

Een maal thuis blijkt mijn hoofd en mijn nek echt helemaal onder te zitten. Ik schat zo een 40 muggenbulten. Verder blijken mijn schouderbladen tijdens het snorkelen boven water uit te steken, want ook daar zitten heel veel muggenbulten. Ik loop dus rond met een hele dikke nek en bulten op mijn kop. De jeuk valt mee, maar ik moet wel de hele avond mijn best doen om er niet te krabbelen.

En zondag? Dat was een rustdag.

Komende weken kan het wel eens wat stiller worden rondom mijn blog. Woensdag neemt het MT een besluit over mijn 'rapportje'. Wat ze ook besluiten: 's avonds stap ik in het vliegtuig naar mijn schatjes. Misschien verrassend, maar ik ga dan vakantie vieren in Griekenland en thuis lekker bijkletsen. Rond 23 september ben ik weer op volle sterkte op Bonaire aanwezig. Ik heb me voorgenomen om in de tussenliggende periode de blog wekelijks bij te blijven houden, maar of dat lukt durf ik niet te beloven. Laat je verrassen zou ik zeggen.

Bon Siman!